Autorem historii gołdapskiego Liceum Ogólnokształcącego jest Ryszard Wrzosek, który skrupulatnie wynotował najważniejsze fakty od momentu powstania tej szkoły. Część pierwsza obejmuje okres od 1950 roku do końca dekady.
14 sierpnia 1950 roku decyzją Ministra Oświaty została powołana w Gołdapi Państwowa Szkoła Ogólnokształcąca stopnia podstawowego i licealnego.
W oparciu o to zarządzenie utworzono jedną klasę ósmą, gdzie zajęcia prowadzili nauczyciele Szkoły Podstawowej nr 1 mieszczącej się przy ulicy Szkolnej 5. Budynek praktycznie nie nadawał się na placówkę oświatową, wewnątrz pomieszczenia były zniszczone, bez instalacji elektrycznej i ogrzewania.
W listopadzie 1950 roku Wydział Oświaty Wojewódzkiej Rady Narodowej w Białymstoku powołał na stanowisko dyrektora Władysława Pietrzykowskiego. Warunki, w jakich podjął się kierowania szkołą nie były łatwe. Brakowało pomocy naukowych, lokal był zdewastowany. Brak wykwalifikowanej kadry nie sprzyjał adekwatnej organizacji pracy. Zespół pedagogiczny w tym okresie tworzyły następujące osoby: Anna Wierzbicka, Julia Konkol, Stanisław Paszkowski, Stefan Wróblewski, Fabian Skrodzki i Władysław Garewicz.
Na podstawie sporządzanych list plac. trzeba stwierdzić dużą płynność kadry. W stosunku do roku ubiegłego w roku szkolnym 1951/52 można zauważyć znaczny postęp we wszystkich dziedzinach.
Nauczyciele byli zatrudniani na pełnych etatach, np. Sabina Mikołajewska. Natomiast jako nauczycieli kontraktowych zatrudniono Jana Kieżuna, Halinę Lichnowską, Halinę Ławnicką.
Poprawiła się baza szkoły, pojawiły się pierwsze pomoce naukowe. Wszystkie przedmioty w klasie VIII i IX zostały obsadzone. W tym roku wystąpiła mroźna zima, co w słabo opalanym budynku, doprowadziło do licznych zachorowań wśród młodzieży; w sumie około dwóch tygodni młodzież nie uczęszczała na zajęcia.
Najważniejszą organizacją działającą na terenie szkoły był ZHP, harcerze aktywnie włączali się do przygotowania imprez okolicznościowych i sportowych. 12 maja 1951 roku zorganizowano pierwszą wycieczkę szkolną do Białegostoku.
1 października 1952 stanowisko dyrektora objął Stanisław Roman. Szkoła w dalszym ciągu nie miała energii elektrycznej, telefonu i radia. Nastąpiły dalsze zmiany personalne. Od 1 września pracę rozpoczyna 7 nauczycieli, z tego 4 etatowych i trzech kontraktowych. Szkoła w dalszym ciągu nie posiadała sali gimnastycznej, a zajęcia wychowania fizycznego prowadziło się na korytarzu szkolnym.
Aktywną działalność zaczął przejawiać Komitet Rodzicielski m.in. podejmując się remontu szkoły. W tym czasie dyrektora szkoły trapiły problemy dydaktyczne i wychowawcze. Uczniowie osiągali słabe wyniki w nauce. Duży wpływ na te wyniki wywierał brak internatu. Problemy stwarzali uczniowie mieszkający na stancjach.
Od samego momentu powstania szkoły placówka była poddawana silnej indoktrynacji. Szkoła ulegała sowietyzacji. Wśród uczniów kształtowano naukowy światopogląd. Dla uczenia XIX Zjazdu WKP/b/ uczniowie podjęli zobowiązanie poprawy wyników w nauce i frekwencji.
W roku szkolnym1952/53wysiłki dyrektora zmierzające do uzyskania pomieszczeń na internat kończą się powodzeniem. Od 1 września 1953 zaczyna funkcjonować internat, który mieścił się w budynku przy ulicy Armii Krajowej 10 (wtedy Armii Czerwonej).
***
Stanowisko dyrektora obejmuje w roku 1953 Edward Piołunowicz. Od stycznia1954 r. szkoła zmieniła nazwę na Liceum Ogólnokształcące w Gołdapi. W tym roku funkcjonowały już cztery klasy: VIII, IX, X, XII, które razem liczyły 107 uczniów. Poprawiła się baza materialna szkoły – szkoła posiadała już gabinet dyrektora, pokój nauczycielski, wszystkie klasy miały izby lekcyjne. Czynna była świetlica. Szkoła została zradiofonizowana a na jej terenie działały takie organizacje jak: ZHP, TPPR, PCK oraz szkolne Koło Odbudowy Stolicy, ZMP, LPŻ, TPPRR, SKO, SKOW, SKS.
Do tych organizacji należeli wszyscy uczniowie W roku szkolnym 1953/54 szkoła doczekała się pierwszych absolwentów, którzy złożyli egzamin dojrzałości. Byli to: Romuald Danielewicz, Teresa Nowicka, Halina Suchocka i Irena Witkowska.
W styczniu 1955 r. do pracy zgłosił się Czesław Burel w charakterze nauczyciela łaciny.
Czesław Burel pierwszy z prawej. Za nim Jan Grzymkowski i Wacłam Rydzewski. Zdjęcie z lat 70.
Ważnym ogniwem wychowawczym w życiu szkoły było powołanie w roku 1955 spółdzielni uczniowskiej
W roku szkolnym 1955/56 zgłosił się do pracy jako nauczyciel fizyki i matematyki Wacław Rydzewski, a roku 1958 w charakterze nauczyciela języka polskiego Aleksandra Polak (w przyszłości Ratasiewicz,), trochę później Marta Sosnowska jako nauczyciel historii.
Aleksandra Polak (Ratasiewicz) z uczennicami LO
Na początku roku szkolnego 1956 nastąpiła zmiana dyrektora, został nim Stanisław Feducik. Wyposażenie szkoły nie wyglądało imponująco: jedno radio, adapter, stół pingpongowy, kozioł bez skóry, 31 map, 3 materace w internacie i maszyna do pisania.
W nowym roku szkolnym1956/57 kierownictwo internatu przejął Czesław Burel. Na przełomie lat 1957/58 placówka otrzymała własny budynek po byłym szpitalu wojskowym przy ulicy Wojska Polskiego (obecnie bursa szkolna).
Ryszard WRZOSEK
