Wśród cichego szmeru warszawskiej elity, rozbrzmiewającego w ekskluzywnej restauracji, słychać było delikatny dźwięk kryształowych kieliszków. Bogdan Kowalski, człowiek, którego nazwisko od lat budziło respekt w świecie biznesu, siedział przy centralnym stole. Jego postawa była nienaganna, garnitur idealnie skrojony, a obok niego siedziała jego żona, Zofia Nowak, elegancka w wieczorowej sukni. Przez lata Bogdan był symbolem kontroli niewzruszony, niedostępny.
Tej nocy ten obraz zaczął pękać.
Młoda kelnerka podeszła do stolika, niosąc z gracją dwa dania. Miała może dwadzieścia lat, ubrana skromnie, ale w jej postawie było coś pełnego godności. Gdy postawiła przed Bogdanem talerz, ich spojrzenia na chwilę się spotkały.
I w tej chwili on zamarł.
Coś w jej wzroku uderzyło go jak fala znajomość, rozpoznanie, wspomnienie sprzed lat.
Piętnastu lat, by być dokładnym.
Wszystko w porządku, proszę pana? zapytała, zauważając jego nagłą zmianę.
Bogdanowi ściągnęło się gardło. Jak jak masz na imię?
Dziewczyna zawahała się. Jagoda, proszę pana. Jagoda Wójcik.
Zofia zmarszczyła brwi. Bogdan, co ty wyprawiasz? To tylko kelnerka.
Ale Bogdan nie mógł oderwać wzroku. Jego serce biło szybciej. Jagoda możesz powiedzieć mi swoje nazwisko?
Dziewczyna zmarszczyła czoło. Nie wiem Wychowałam się w rodzinie zastępczej. Powiedziano mi, iż zostałam porzucona jako niemowlę.
Kieliszek wina wyślizgnął się z dłoni Bogdana, roztrzaskując się o podłogę. Wokół zapanowała cisza.
Twarz Zofii zbladła.
Piętnaście lat temu Bogdanowi powiedziano, iż jego córeczka zmarła w tragicznym wypadku. Wciąż pamiętał, jak trzymał różowy kocyk w szpitalu, płacząc po raz pierwszy od lat. Zofia była przy nim, zapewniając, iż to był wypadek.
A jednak teraz stała przed nim ta dziewczyna. Każdy instynkt w nim krzyczał: *Ona jest moja.*
Ile masz lat? jego głos drżał.
Piętnaście prawie szesnaście odpowiedziała Jagoda ostrożnie.
Zofia gwałtownie odłożyła widelec.
Bogdan nagle wstał. Musimy porozmawiać. Teraz.
Jagoda zmrużyła oczy. Proszę pana, ja pracuję
Zapłacę za twoją przerwę powiedział, zwracając się do kierownika.
Zofia chwyciła go za ramię. Nie rób sceny, Bogdan. Usiądź.
Ale on się cofnął, wciąż patrząc na Jagodę. Pięć minut. Proszę.
Jagoda spojrzała niepewnie na przełożoną, która westchnęła i skinęła głową. Czterdzieści pięć minut.
Na zewnątrz Bogdan uklęknął, by spotkać się z jej wzrokiem. Czy masz coś z dzieciństwa? Znamię, może? Jakąś pamiątkę?
Doty
