Zawsze mówiła, iż los lubi zaskakiwać ludzi, gdy najmniej się tego spodziewają. Ale choćby w najśmielszych snach Barbara Kowalska nie przewidziała takiego zwrotu akcji.
Wszystko zaczęło się, gdy do sąsiedniego mieszkania wprowadziła się młoda para. Ściany w starym kamienicy były cienkie, więc Barbara mimowolnie słyszała ich rozmowy, kłótnie i płacz dziecka. Z początku denerwowało ją to – przywykła do ciszy spokoju w swoich sześćdziesięciu pięciu latach. Z czasem jednak te głosy stały się znajome, niemal jak rodzinne.
Pierwsze spotkanie miało miejsce przy skrzynkach pocztowych. Młoda kobieta z wózkiem próbowała jednocześnie wyciągać listy i uspokajać marudzącego malucha. Barbara nieśmiało podeszła bliżej.
– Pomogę – powiedziała, wyciągając ręce do dziecka. – Niech pani zajmie się pocztą, a ja je pokołyszę.
– Dziękuję bardzo – uśmiechnęła się wdzięcznie kobieta. – Jestem Kasia. A to nasz Jaś, ma dopiero cztery miesiące.
– Barbara Kowalska – przedstawiła się sąsiadka, ostrożnie biorąc niemowlę na ręce. – Ojej, jaki śliczny! Prawdziwy aniołek.
Jaś natychmiast się uspokoił, jakby wyczuł jej ciepło. Kasia spojrzała na sąsiadkę z niedowierzaniem.
– Ma pani czarodziejskie ręce! W domu płacze nonstop, a tu nagle cichnie.
– Doświadczenie, moja droga, doświadczenie – westchnęła Barbara. – Wychowałam dwójkę własnych, a potem niańczyłam wnuki. Choć teraz są już duże, a dzieci mieszkają daleko.
Od tamtej pory Kasia często zaglądała do Barbary po radę. Raz o kaszkę, która nie wychodziła, innym razem o sen dziecka, a czasem po prostu, by pogadać. Barbara zawsze przyjmowała ją z otwartymi ramionami.
– Pani Barbaro, czy mogłaby pani zaopiekować się Jasiem na dwie godziny? – poprosiła pewnego dnia Kasia. – Muszę iść do lekarza, a z dzieckiem w kolejce to męczarnia.
– Oczywiście, kochanie. Zostaw go ze mną. Jaś i dawno się zaprzyjaźniliśmy, prawda, słoneczko?
Z czasem te prośby stały się regularne. Barbara choćby nie zauważyła, jak pokochała chłopca. Rozpoznawał ją, wyciągał rączki, a gdy nauczył się mówić, pierwszym słowem było „babcia”. Kasia śmiała się, iż Jaś pomylił babcie.
Mąż Kasi, Tomasz, początkowo patrzył na sąsiadkę z rezerwą. Był zamknięty w sobie, małomówny. Pracował jako kierowca, często wracał zmęczony i naburmuszony.
– Po co ciągle chodzisz do tej staruszki? – mruczał. – Nie umiesz sama myśleć?
– Tomku, ona jest wspaniała. Pomaga z Jasiem. Wyobrażasz sobie, jak bym bez niej dała radę?
– Jakoś byś dała. Nie podoba mi się to. Obcy ludzie wtrącają się w nasze sprawy.
Ale los zadecydował inaczej. Tomasz miał wypadek. Nic poważnego – tylko złamana noga, ale przez dwa miesiące był na zwolnieniu. Pieniędzy zaczęło brakować.
Kasia miotała się między mężem, dzieckiem a próbami znalezienia dodatkowej pracy. Jaś, czując jej napięcie, stał się marudny. W mieszkaniu panował nerwowy klimat.
– Nie daję już rady – płakała Kasia, wpBarbara przytuliła ją mocno i powiedziała: “Już wszystko będzie dobrze, kochanie, bo razem jesteśmy rodziną – i to najważniejsze”.
