Mój syn dał rysunek policjantowi – i to zaczęło śledztwo.
Na początku myślałam, iż to tylko niewinny, słodki moment.
Mój sześcioletni syn, Kacper, ostatnio oszalał na punkcie rysowania – dinozaury z ogromnymi pazurami, walki robotów, smoki z wyłupiastymi oczami. Jego małe rączki były ciągle poplamione woskiem kredek albo flamastrami, a po całym domu leżały kartki z jego pracami. Ale tego dnia coś było inaczej.
Wybiegł z pokoju, trzymając rysunek. „Mamo! Zrobiłem to dla policjanta!” – ogłosił, oczy mu błyszczały z ekscytacji.
Zerknęłam. „To bardzo miłe, kochanie. Dla którego policjanta?”
„No wiesz” – wzruszył ramionami – „tego, który macha. Tego, co rozdaje błyszczące naklejki.”
To musiał być aspirant Nowak. Często patrolował naszą okolicę – sympatyczny, konkretny facet z ciepłym spojrzeniem i powolnym uśmiechem. Co kilka dni przejeżdżał naszą ulicą, machał do dzieci, rozdawał odznaki małego pomocnika policji i rozmawiał z rodzicami o bezpieczeństwie w sąsiedztwie. Kacper był zwykle nieśmiały w jego obecności, ale widocznie coś się zmieniło.
Kilka minut później, jak w zegarku, podjechał radiowóz. Aspirant Nowak zwolnił przy naszym domu i pomachał.
Kacper pognał na chodnik, ściskając swój rysunek. „Czekaj! Zrobiłem coś dla ciebie!”
Radiowóz zatrzymał się gładko. Aspirant Nowak wysiadł z lekkim śmiechem. „No hej, mały! Co tam masz?”
Stałam na ganku, obserwując z uśmiechem. Kacper zwykle milczał choćby w towarzystwie znanych dorosłych, ale teraz wyglądał na dumnego.
„Narysowałem ciebie” – powiedział, podnosząc kartkę.
Aspirant Nowak przykucnął do poziomu Kacpra, przyjmując rysunek z ciepłym „dziękuję”. Przyglądał się, a Kacper tłumaczył:
„To nasz dom. To ty w samochodzie. A to ta pani, która do mnie macha.”
Zamarłam. Jaka pani?
„Jaka pani?” – zapytał łagodnie policjant, spoglądając w moją stronę.
Kacper wskazał róg kartki. „Ta w oknie. Zawsze macha. Mieszka w niebieskim domu obok.”
Niebieski dom.
Mój uśmiech zgasł. Ten dom stał pusty od miesięcy. Kowalscy wyprowadzili się na początku roku. Tabliczka „NA SPRZEDAŻ” wciąż stała na trawniku, krzywo i wyblakła.
Zeszłam z ganku, zdezorientowana. „Kacper, o czym mówisz? Ten dom jest pusty.”
Kacper wzruszył ramionami, jakby to było najnormalniejsze na świecie. „Ale ona tam jest. Ma długie włosy. Czasem wygląda smutno.”
Aspirant Nowak powoli wstał, przyglądając się rysunkowi uważniej. „Mogę to zatrzymać?” – spytał Kacpra.
Kacper skinął. „Jasne! W domu mam jeszcze dużo.”
Policjant się uśmiechnął, ale zauważyłam zmianę w jego tonie. „Dzięki, mały. Powieszę to na komisariacie.”
Gdy wracał do radiowozu, raz jeszcze spojrzał na niebieski dom.
Tego wieczora, ledwo położyłam Kacpra spać, zapukano do drzwi.
Aspirant Nowak stał na progu, wyraz twarzy bardziej serio niż zwykle. „Proszę pani, przepraszam, iż zawracam głowę. Mogę na chwilę?”
„Oczywiście. Coś się stało?”
Wszedł do środka i zniżył głos. „Przeszedłem się wokół tej posesji. Obstawiałem. Tylne drzwi wyglądają na sforsowane. Zamek wyłamany, ledwo trzyma.”
Ścisnęło mnie w żołądku. „Myśli pan, iż ktoś tam mieszka?”
„Może być. Jakiś squatter albo ktoś, kto się ukrywa. Dyżurny mówi, iż dom ma być pusty – jeszcze nie sprzedany. Ale rysunek syna zwrócił moją uwagę. Proszę spojrzeć.”
Pokazał mi rysunek znowu, wskazując okno na piętrze. Tam, zaskakująco wyraźnie jak na dziecięcą rękę, była czerwona postać – kobieta z długimi włosami i uniesioną dłonią w geście machania.
„To nie są bazgroły” – powiedział. „To celowe.”
Zakręciło mi się w głowie. „Myśli pan, iż on naprawdę kogoś widział?”
„Dzieci zauważają rzeczy, które my, dorośli, przeoczymy. Zwłaszcza gdy nie szukają niczego. Wezwę dziś wsparcie, cicho. Bez świateł, bez syren. Dam znać, co znajdziemy.”
Skinęłam, a mój wzrok wędrował w stronę ciemnych okien niebieskiego domu obok. Myślałam, iż to tylko kolejna zapomniana nieruchomość. Ale teraz… nie byłam już taka pewna.
Tej nocy nie mogłam spać. Każdy skrzyp domu podrywał mi serce. Około północy usłyszałam ciche zgrzyty opór na żwirze. Przez żaluzje zobaczyłam światło latarki przesuwające się po trawniku.
Potem – głosy. Ciche. Pospieszne.
A potem okrzyk: „Mamy kogoś!”
Podbiegłam do okna w porę, by zobaczyć, jak dwóch funkcjonariuszy wyprowadza kobietę z domu. Wyglądała na młodą. Brudną. Ubrania podarte, bosa. Twarz wychudzona, oczy szerokie z przerażenia. Nie walczyła – poruszała się, jakby nie widziała światła dziennego od tygodni.
Serce waliło mi jak młot.
Następnego ranka wrócił aspirant Nowak.
„Jest bezpieczna” – powiedział cicho. „Nazywa się Karolina. Zgłosili jej zaginięcie ponad miesiąc temu. Z miasteczka jakieś dwie godziny stąd.”
„Co tu robiła?”
„Ukrywała się” – odparł. „Uciekła z trudnej sytuacji. Od człowieka, któremu ufała. Gdy uciekła, trafiła do naszej dzielnicy i znalazła tylne drzwi otwarte. Mieszkała na strychu. Bała się wyjść. Bez telefonu. Żywiła się tylko tym, co znalazła w śmietnikach.”
„O Boże” – szepnęłam.
„Ale powiedziała nam jedną rzecz” – kontynuował, oczy mu błyszczały. „Mówiła, iż w sąsiednim ogródku jest taki mały chłopiec. Że codziennie rysuje. Że wygląda na szczęśliwego. I iż czasem… macha w stronę domu. Mówiła, iż to sprawiało, iż czuła się dostrzeżona. Że może świat nie jest taki zły.”
Łzy zaszkliły mi oczy.
„Wystawiała się na sekundę dziennie” – dodał. „Ale pański syn… zauważył. choćby nie zdawał sobie sprawy. Ale ją zobaczył.”
TTo wieczorem Kacper narysował dla niej kolejny obrazek – tym razem pełen słońca, z uśmiechniętą panią w oknie i chłopcem trzymającym kolorowy balonik, żeby wiedziała, iż już nie jest sama.
