Siedemnastoletnia mama: Prawdziwa historia młodego macierzyństwa w Polsce

**Siedemnastoletnia matka**
W chwili, gdy czas stanął w miejscu, a serca biły w rytm paniki i nadziei, siedemnastoletnia dziewczyna z zapomnianej prowincji dokonała niemożliwego stała się lekarzem, matką, wybawicielką i symbolem tego, iż prawdziwe powołanie rodzi się nie w gabinetach, ale w sercu, które bije dla innych.
To nie był zwykły dzień. To była chwila, w której splotły się losy, okoliczności, strach i cud. Chwila, która na zawsze zmieniła życie trojga noworodków, jednej kobiety i całego miasteczka. Wszystko zaczęło się pod migoczącym światłem świetlówek w porodówce Wojewódzkiego Szpitala tego samego, który stał na krańcu zapomnianej przez Boga wioski, gdzie każde narodziny były wydarzeniem, a każda śmierć tragedią, zatruwającą powietrze na lata.
Światła na korytarzu mrugały, jakby ostrzegały: coś nadchodzi. Pisk monitorów zlał się w jedną, niemal muzyczną nutę alarmu. Ściany, pomalowane na bladozielony kolor, zdawały się wchłaniać pot, łzy i szepty modlitw w każdym kącie. Pielęgniarki biegały, lekarze krzyczeli, ale to wszystko było tylko tłem dla burzy, która lada chwila miała wybuchnąć za drzwiami sali operacyjnej nr 3.
Tam, na wózku, leżała Kinga Nowak dwudziestosiedmioletnia kobieta, która od początku ciąży marzyła o bliźniętach. Wyobrażała sobie, jak będą trzymać się za rączki, śmiać się jednym głosem, jak będzie im śpiewać kołysanki przed snem. Ale marzenia nie zawsze idą zgodnie z planem. Położnicy z niepokojem patrzyli na USG oboje maluchów było w położeniu miednicowym. To oznaczało jedno: bez pilnego cesarskiego cięcia ani szansy. Ani dla nich, ani dla niej.
Operację zaplanowano na 18:00. Doktor Kowalski jechał już z sąsiedniego miasta. Ale na drodze zdarzył się wypadek trzy samochody, pożar, korek na dziesięć kilometrów. Był pół godziny drogi. Kinga nie miała tej pół godziny. Miała sekundy. Sekundy, które mogły zdecydować, czy jej dzieci zobaczą świt.
W sali panował nerwowy chaos. Pielęgniarka, która stała już siódmą godzinę, ledwo trzymała się na nogach. Oczy zamglone zmęczeniem, ręce drżały. Położnik próbował uspokoić Kingę, ale i on czuł coś jest nie tak. W kącie, w białym fartuchu, zbyt dużym dla jej drobnej sylwetki, stała Ewa Dąbrowska siedemnastoletnia uczennica, praktykantka, która marzyła o zostaniu chirurgiem. Nie przyszła tu dla oceny, nie dla formalności. Przyszła, bo od dziecka wiedziała: jej miejsce jest przy łóżku chorego. Czytała podręczniki położnictwa, oglądała setki filmów o porodach, uczyła się rozpoznawać każdy dźwięk bicia serca, każdy ton krzyku noworodka. Była jak artysta, zapamiętujący każdy szczegół wielkiego obrazu, by kiedyś namalować własny.
I nadszedł ten dzień.
Kinga krzyknęła. Nie zwykły krzyk jej wrzyt przebił ściany jak ostrzeżenie. Monitory oszalały. Bicie serca jednego dziecka spadało. Drugie już prawie się nie ruszało. Anestezjolog krzyknął: Tracimy ją!, ale nikt nie śmiał wziąć odpowiedzialności. Pielęgniarka nagle osunęła się na podłogę. Drgawki, bladość, omdlenie przemęczenie, stres, czternastogodzinna zmiana. W sali zapanował chaos. Ktoś biegł po pomoc, ktoś próbował podłączyć tlen, ale nikt nie robił tego, co było konieczne: rozpocząć poród. Natychmiast.
Wtedy jakby z mgły wystąpiła Ewa.
Nie wahała się. Nie oglądała się. Jej twarz była blada, usta drżały, ale oczy ostre jak skalpel. Założyła rękawiczki. Wzięła głęboki oddech. I podeszła do stołu, chwytając Kingę za dłoń.
Nazywam się Ewa powiedziała cicho, ale tak, by każdy w sali usłyszał. Nie jestem lekarzem. Jestem uczennicą. Ale widziałam wszystko. Wiem, co robić. Proszę zaufaj mi. Nie mamy czasu.
Kinga patrzyła na nią jak na widmo. W oczach miałam strach i nadzieję.
Przecież jesteś tylko dziewczynką
Tak skinęła Ewa. Ale twoje dzieci nie czekają na dziewczynkę. Czekają na życie. A ja mogę im je dać. Teraz.
Zajęła pozycję. Palce, które jeszcze przed chwilą drżały, teraz poruszały się z chirurgiczną precyzją. Przypomniała sobie każde słowo z wykładów, każdy ruch, który widziała u doktora Kowalskiego. Położenie miednicowe jeden z najniebezpieczniejszych scenariuszy. Ryzyko uduszenia, pęknięcia macicy, śmierci. Ale Ewa nie myślała o ryzykach. Myślała tylko o tym, by te malutkie istoty przyszły na świat. Żywe.
Oddychaj, Kinga! krzyknęła. Jeszcze jeden wysiłek! Teraz! TERAZ!
I w tej chwili jak w filmie, jak we śnie pojawiła się pierwsza nóżka. Ewa delikatnie, ale stanowczo kierowała ruchami. Chłopiec. Pierwszy. Malutki, sinawy, ale krzyczał. Pierwszy dźwięk życia. Pierwszy oddech. Pierwsza szansa.
Radość była krótka. Drugie dziecko dziewczynka nie dawała oznak życia. Tętno 60 uderzeń. Krytyczny poziom. Miała nie więcej niż minutę.
Ewa nie krzyknęła. Nie spanikowała. Przypomniała sobie technikę obrotu, którą widziała kiedyś na trudnym porodzie. Szybko, ale delikatnie obróciła Kingę na bok. Uniosła jej miednicę. Zrobiła lekki ucisk. I powoli, z niewyobrażalną ostrożnością wsunęła rękę do środka. To była chwila, gdy każdy nerw w jej ciele krzyczał: Przestań!. Ale serce mówiło: Idź dalej.
I nagle ciało. Potem główka. I krzyk. Głośny, dźwięczny jak wiosenny strumień. Dziewczynka żyła. Oddychała. Żyła.
Ewa osunęła się na podłogę. W ramionach dwoje noworodków. Chłopiec i dziewczynka. Ich skóra była jeszcze sina, ale piersi unosiły się. Serca biły. Byli żywi. A ona płakała. Nie ze strachu. Nie ze zmęczenia. Z wdzięczności, która przepełniała jej serce. Za to, iż zdążyła. Za to, iż potrafiła. Za to, iż tam była.
Gdy doktor Kowalski wpadł w końcu do sali, spodziewał się tragedii. Zamiast tego zobaczył obraz, którego nie dało się opisać sł