Szelest rozmów warszawskiej śmietanki towarzyskiej unosił się w ekskluzywnej restauracji, mieszając się z delikatnym brzękiem kryształowych kieliszków. Przy środkowym stole siedział Tadeusz Baran, człowiek, którego nazwisko od dziesięcioleci budziło respekt w salach konferencyjnych. Jego postawa była nienaganna, garnitur idealnie skrojony, a obok niego, w eleganckiej wieczorowej sukni, spoczywała jego żona, Zofia Nowak. Przez lata Tadeusz był uosobieniem kontroli niewzruszony, niedostępny.
Tej nocy ten obraz zaczął pękać.
Młoda kelnerka podeszła do stolika, niosąc z gracją dwa dania. Nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia lat, ubrana skromnie, a jednak w jej postawie było coś, co przyciągało uwagę. Gdy postawiła przed Tadeuszem talerz, ich spojrzenia na krótką chwilę się spotkały.
I wtedy on zastygł.
Coś w jej oczach uderzyło go jak fala znajomość, rozpoznanie, wspomnienie sprzed życia.
Dokładnie sprzed piętnastu lat.
Wszystko w porządku? zapytała, zauważając jego nagłe zamilknięcie.
Gardło Tadeusza się zacisnęło. Jak jak masz na imię?
Dziewczyna zawahała się. Ewelina, proszę pana. Ewelina Kowalska.
Zofia zmarszczyła brwi. Tadeuszu, co ty wyprawiasz? To tylko kelnerka.
Ale on nie mógł oderwać wzroku. Ewelino możesz powiedzieć mi swoje nazwisko?
Zmieszała się. Nie nie jestem pewna. Wychowałam się w domu dziecka. Mówiono mi, iż zostałam porzucona jako niemowlę.
Kieliszek z winem wypadł z dłoni Tadeusza, roztrzaskując się na podłodze. Wokół zapanowała cisza.
Twarz Zofii zbladła.
Piętnaście lat temu powiedziano mu, iż jego córeczka zmarła w tragicznym wypadku. Wciąż pamiętał, jak trzymał w szpitalu różowy kocyk, płacząc po raz pierwszy od lat. Zofia była wtedy przy nim, zapewniając, iż to nieuniknione.
A jednak przed nim stała ta dziewczyna. Każdy instynkt krzyczał: To moje dziecko.
Ile masz lat? jego głos zadrżał.
Piętnaście prawie szesnaście odparła niepewnie.
Zofia gwałtownie odstawiła widelec.
Tadeusz zerwał się na równe nogi. Musimy porozmawiać. Teraz.
Ewelina zmrużyła oczy. Panie, ja pracuję
Zapłacę za twoją przerwę zwrócił się do kierownika.
Zofia chwyciła go za rękę. Nie rób scen, Tadeuszu. Usiądź.
Ale on odsunął się, nie spuszczając wzroku z Eweliny. Pięć minut. Proszę.
Dziewczyna spojrzała niepewnie na przełożonego, który westchnął i skinął głową. Czterdzieści pięć minut.
Na zewnątrz Tadeusz uklęknął, by spojrzeć jej w oczy. Masz coś z czasów, gdy byłaś niemowlęciem? Znamię? Jakąś pamiątkę?
Dotknęła szyi. Mam małe znamię w kształcie gwiazdy. I znaleźli mnie owiniętą w różowy kocyk. Była na nim wyszyta litera M. Dlaczego pan pyta?
Oddech Tadeusza się załamał. Ten kocyk. To znamię.
Cichym, drżącym głosem powiedział: Jesteś moją córką.
Ewelina cofnęła się. To jakiś żart?
Nie żartuję głos mu się załamał. Piętnaście lat temu powiedziano mi, iż moja córka nie żyła. Ale ty wyglądasz dokładnie jak ona. Jak moja pierwsza żona, twoja matka.
Nie rozumiem szepnęła.
Zofia pojawiła się ponownie, napięcie malujące się na jej twarzy. Tadeuszu, przestań. Mieszasz dziewczynie w głowie.
Spojrzał na nią mrocznie. Zofio wiedziałaś, prawda? Przez te wszystkie lata.
Przez chwilę milczała, w końcu odparła chłodno: Majaczysz.
Nie. Ukryłaś ją przede mną. Sprawiłaś, iż uwierzyłem, iż umarła. Pozbawiłaś mnie jej.
Wargi Zofii zaci
