Mam 44 lata i wychowałem się w rodzinie, o jakiej wielu może tylko marzyć. Moi troskliwi rodzice oboje lekarze z własnymi klinikami w małej wsi pod Łodzią oraz mój brat, mój najlepszy przyjaciel od dzieciństwa aż po dorosłość. Obraz idealnego szczęścia, gdzie każdy dzień przepełniony był ciepłem i wsparciem. Ale wszystko się zmieniło, gdy pojawiła się w moim życiu kobieta, która wywróciła mój świat do góry nogami, a w końcu rozerwała go na strzępy.
Poznałam Oliwię podczas pierwszego roku studiów. Była moim przeciwieństwem jak dzień i noc. Jej dzieciństwo upłynęło w domu dziecka, skąd trafiła do rodziny zastępczej w wieku jedenastu lat. ale szczęście nie trwało długo jej przybrani rodzice rozwiedli się, a Oliwia pozostala z matką, która gwałtownie popadła w alkoholizm. Kontakt z ojcem niemal całkiem się urwał. Jej życie było walką, ale trzymała się twardo z żelazną wolą i determinacją, by wyrwać z przeszłości. Po liceum poszła na studia, sama je opłacając, pracując na dwóch etatach, ucząc się do późna i kończąc z wyróżnieniem. Ta siła mnie urzekła.
Nasz związek zaczynał się jak bajka, dopóty nie zabrałem jej do domu. Oliwia, która dorastała w biedzie, patrzyła na nasz przytulny dom z ledwo skrywaną pogardą. Wtedy nic nie powiedziała, ale później, w środku kłótni, krzyknęła, iż jesteśmy pretensjonalnymi burżujami, żyjącymi w wyimaginowanym świecie. Jej słowa uderzyły mnie jak grom, ale połknąłem dumę, tłumacząc to jej trudną przeszłością. Przeszliśmy przez ten kryzys, choć między nami już wtedy pojawiła się rysa.
Przed ślubem powiedziałem jej, iż moi rodzice chcą opłacić ceremonię. Oliwia wybuchła jak burza: Nie chcę im niczego zawdzięczać! Głos jej drżał z wściekłości, a ja nie wiedziałem, jak ją uspokoić. W tajemnicy porozmawiałem z rodzicami i, by uniknąć awantur, dyskretnie przekazali mi pieniądze. Nic nie powiedziałem Oliwii. Ślub był piękny, a ona dumna, wierząc, iż wszystko zrobiliśmy sami, dowodząc światu naszej niezależności. Milczałem, bojąc się zburzyć tę iluzję.
Gdy dowiedzieliśmy się, iż będziemy mieli córkę, rodzice promienieli ze szczęścia. Pewnego dnia przynieśli ubranka dla dziecka malutkie sukienki i buciki. Spodziewałem się burzy, ale Oliwia niespodziewanie się uśmiechnęła i podziękowała. ale gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi, powiedziała lodowatym tonem: Żadnych więcej prezentów od twoich rodziców. Nie odważyłem się powiedzieć o tym mamie i tacie ich euforia z wnuczki była tak szczera, iż nie chciałem jej gasić. Na pytania, czego potrzebujemy, kłamałem, iż już kupiliśmy wszystko.
Ale burza wybuchła przed porodem. Rodzice bez zapowiedzi przynieśli nową wózek drogi, ten, który widzieliśmy w sklepie. Oliwia zbladła: To zbędny luksus, zabierzcie to z powrotem! Słowa poleciały jak sztylety, i wybuchła kłótnia. Krzyczała, obrażała ich, a ja stałem sparaliżowany, jak rażony piorunem. Wizyta skończyła się skandalem, po czym Oliwia dostała przedwczesnych skurczy. A kogo obwiniała? Moich rodziców! Twierdziła, iż to przez nich, przez ten stres, którego doświadczyła. Po raz pierwszy się zbuntowałem: Mylisz się, to nie są winni!
Wtedy postawiła mnie przed wyborem okrutnym, jak wyrok. Albo zostanę z nią i córką, ale całkowicie zerwę z rodzicami i bratem, nie przyjmując od nich ani grosza, albo się rozwiodę i nigdy nie zobaczę mojego dziecka. Serce pękało mi na kawałki, krew pulsowała w skroniach. Co miałem zrobić? Wybrałem żonę i córkę, odwracając się od rodziny, która dała mi całą swoją miłość. Zrezygnowałem z uczucia rodziców, z dziedzictwa, które mogło zapewnić nam życie bez trosk. Wyprowadziliśmy się do innego miasta, daleko od przeszłości.
Dwanaście lat minę nie słysząc głosu matki, nie przytulając ojca, nie śmiejąc się z bratem. Pracuję jako nauczyciel w szkole, a koniec miesiąca to ciągłe kalkulacje, by związać koniec z końcem. Żyjemy skromnie, niemal w biedzie, bo Oliwia nienawidzi przyjmować pomocy. Patrzę na nią i nie poznaję tej młodej kobiety, która kiedyś inspirala mnie swoją siłą. Teraz widzę tylko gniew nienawidzi świata, obwinia wszystkich za to, iż jej życie nie jest takie, jak innych. To, co kiedyś w niej kochałem, zmieniło się w odrazę, która toczy mnie od środka.
Myślę o rozwodzie. Dzieci dorosły, i mam nadzieję, iż zrozumieją, dlaczego nie mogę już tak żyć. Pomyliłem się o Oliwii boleśnie, nieodwracalnie. Jej dumę, którą brałem za siłę, okazała się trucizną, zatruwającą wszystko wokół. Teraz stoję przed ruinami swojego życia, zadając sobie pytanie: jak mogłem być tak ślepy? Jak mogłem poświęcić rodzinę dla kobiety, która nienawidzi choćby cienia szczęścia?
