Przez ostatnie kilka tygodni mój piętnastoletni syn, Kacper, zachowywał się… inaczej. Nie był niemiły ani buntowniczy, tylko jakby zamknięty w sobie. Wracał ze szkoły zmęczony, zamykał się w pokoju bez słowa. Stracił apetyt, a gdy pytałem, gdzie idzie lub do kogo pisze, wzdrygał się. Myślałem, iż może zakochał się albo wplątał w jakieś nastoletnie problemy — takie, z którymi dzieci wolą radzić sobie same.
Ale nie mogłem pozbyć się wrażenia, iż coś jest nie tak.
Pewnego wieczoru, gdy Kacper był pod prysznicem, a jego plecak leżał w kuchni, ciekawość wzięła górę. Otworzyłem go. W środku były książki, niedojedzony batonik i… pieluchy. Tak, pieluchy. Całe opakowanie rozmiaru 2, schowane między zeszytem do matematyki a bluzą.
Serce zamarło mi w piersi. Po co mój nastoletni syn miał pieluchy?
Przebiegły mi przez głowę setki myśli. Czy miał kłopoty? Czy chodziło o dziewczynę? Czy ukrywał coś poważnego?
Nie chciałem działać pochopnie ani przestraszyć go, zanim poznam prawdę. Ale nie mogłem też tego tak zostawić.
Następnego ranka, po odprowadzeniu go do szkoły, zaparkowałem kilka przecznic dalej i czekałem.
I rzeczywiście — po dwudziestu minutach Kacper wymknął się boczną furtką i poszedł w przeciwną stronę niż szkoła. Szedłem za nim w pewnej odległości, z sercem w gardle.
Po piętnastu minutach doszedł do zaniedbanego domu na obrzeżach miasta. Farba odpadała z drewnianych ścian, trawnik był zarastający, a jedno okno zaklejone kartonem.
Wtedy, ku mojemu zaskoczeniu, Kacper wyjął klucz i wszedł do środka.
Nie czekałem. Podszedłem do drzwi i zapukałem.
Otworzyły się z cichym skrzypnięciem — a tam stał mój syn, trzymając na rękach niemowlę.
Wyglądał, jakby zobaczył ducha.
„Tata?” wyjąkał. „Co ty tu robisz?”
Wszedłem do środka, oszołomiony widokiem. W pokoju panował półmrok, wszędzie leżały dziecięce rzeczy — butelki, smoczki, kocyk na kanapie. Dziewczynka, którą trzymał, miała może pół roku i patrzyła na mnie wielkimi brązowymi oczami.
„Co się dzieje, Kacper?” zapytałem spokojnie. „Czyje to dziecko?”
Spuścił wzrok, kołysząc je automatycznie, gdy zaczęło marudzić. „Ma na imię Zosia” — powiedział cicho. „Nie jest moja. To młodsza siostra mojego kolegi, Darka.”
„Darka?”
„Tak… jest w liceum. Znajomi jesteśmy od podstawówki. Jego mama zmarła dwa miesiące temu. Nagle. Nie mają nikogo — ojciec odszedł, gdy byli mali.”
Usiadłem powoli. „A gdzie teraz jest Darek?”
„W szkole. Zmieniamy się. On rano, ja po południu. Nie chcieliśmy nikomu mówić… baliśmy się, iż zabiorą Zosię.”
Zaniemówiłem.
Kacper opowiedział, jak Darek próbował sam opiekować się siostrą po śmierci matki. Żadna rodzina się nie zgłosiła, a chłopcy bali się, iż system ich rozdzieli. Więc sprzątali ten stary dom, a Kacper postanowił pomóc. Dzielili się obowiązkami — karmili Zosię, przewijali, robili wszystko, by była bezpieczna.
„Oszczędzałem kieszonkowe na pieluchy i mleko” — dodał cicho. „Po prostu nie wiedziałem, jak ci to powiedzieć.”
Łzy same napłynęły mi do oczu. Mój syn — mój nastoletni syn — ukrywał ten akt ogromnej dobroci i odwagi, bo bał się, iż każę mu przestać.
Spojrzałem na malutką Zosię w jego ramionach. Zasypiała, jej mała rączka zaciskała się na koszuli Kacpra.
„Musimy im pomóc. adekwatnie.”
Podniósł na mnie zdziwione oczy. „Nie jesteś zły?”
Pokręciłem głową, ocierając łzy. „Nie, synu. Jestem z ciebie dumny. Ale nie powinieneś był dźwigać tego sam.”
Tego samego dnia zadzwoniłem — do pracownika socjalnego, prawnika rodzinnego i szkolnego psychologa Darka. Dzięki ich pomocy udało się uzyskać dla niego tymczasową opiekę nad Zosią. Zaproponowałem, by część czasu spędzała u nas, gdy Darek będzie w szkole. Sam też pomagałem w opiece.
Nie było łatwo. Było mnóstwo spotkań, wywiadów, wizyt. Ale krok po kroku wszystko się układało.
Przez ten czas Kacper nigdy nie pominął karmienia. Ani przewijania. Nauczył się przygotowywać mleko, uspokajać kolkę, a choćby czytał Zosi bajki tak śmiesznie, iż się zaśmiewała.
A Darek? Z każdym dniem był pewniejszy siebie. Miał szansę odpocząć, pogodzić się ze stratą i znów być nastolatkiem — nie tracąc siostry, którą kochał nad życie.
Pewnego wieczoru zszedłem na dół i zobaczyKacper siedział na kanapie, tuląc śpiącą Zosię, a w jego oczach widziałem więcej dojrzałości i miłości niż kiedykolwiek wcześniej.
