Wszystko zaczęło się od małej, wydawałoby się nieistotnej rzeczy. Katarzyna choćby nie podejrzewała, iż ten drobiazg otworzy przed nią przepaść, w którą nie sposób zajrzeć bez dreszczy. Wszystko zaczęło się od truskawek.
Jagoda jej córeczka, jej świat, jej oddech, jej dziewięć lat życia wypełnionych miłością nagle pokryła się czerwonymi plamami po kawałku słodkiego deseru. Nic strasznego, pomyślała Katarzyna. Alergia zdarza się. Ale gdy lekarz, nie zaglądając do historii choroby, rzucił: No, u niektórych bywa na owoce, coś w jej piersi drgnęło. W ich rodzinie nigdy nie było alergii. Ani u niej, ani u męża, ani u rodziców. Nigdy.
A potem oczy.
Ciemnobrązowe. Głębokie jak noc, jak czekolada, jak oczy męża. A Katarzyna miała szaroniebieskie, jak poranne niebo nad Bałtykiem. Patrzyła na córkę i nie poznawała. Nie było w niej ani jednej swojej cechy. Ani łuku brwi, ani rysów podbródka, ani choćby tego nawyku mrużenia oczu w świetle, który przekazałaby całemu światu, gdyby mogła.
Genetyka to skomplikowana sprawa uśmiechnął się pobłażliwie lekarz, przeglądając wyniki. Rekombinacja genów, mutacje Może u babci od strony męża było podobnie?
Katarzyna milczała. Nie szukała wymówek. Słuchała nie rozumem sercem. A serce matki nie da się oszukać. Bije w rytm dziecka, choćby jeżeli to nie jej własne. A teraz biło nie w rytm. Łamało się.
Nocą, gdy dom pogrążył się w ciszy, gdy mąż spał, a Jagoda wtuliła się w poduszkę z pluszowym zającem, Katarzyna otworzyła starą kartonową pudło zakurzone na najwyższej półce szafy. Leżały tam dokumenty z porodówki pieluszka, bransoletka z imieniem, zdjęcie z różową czapeczką i akt urodzenia. Czytała każdą linijkę jak modlitwę. I nagle wzrok zahaczył o podpis pielęgniarki.
Niewyraźne, jakby celowo pokręcone bazgroły. Jakby ktoś chciał, by nikt tego nie odczytał. Jakby ktoś wiedział, iż pewnego dnia ktoś będzie szukał prawdy.
I Katarzyna zaczęła kopać.
Najpierw po cichu, po omacku, jak ślepiec w ciemności. Potem z rozpaczą osaczonego zwierzęcia, z wściekłością matki, która nagle zrozumiała, iż może stracić wszystko. Znalazła w mediach społecznościowych kobiety, które rodziły tego samego dnia w tym samym szpitalu. Wyszła na Agnieszkę kobietę z sąsiedniej dzielnicy, z taką samą córeczką, o tym samym imieniu: Jagoda.
Spotkały się w kawiarni. Jesienny deszcz stukał w szyby, jakby ostrzegał. Dziewczynki siedziały przy sąsiednim stoliku, śmiały się, dzieliły chipsami. I nagle Katarzyna zobaczyła ta druga Jagoda, obca, spojrzała na nią. I uśmiechnęła się. Dokładnie tak samo. Tak samo, jak uśmiechała się jej Jagoda. Tak samo, jak ona sama w dzieciństwie.
Ty ty jesteś jej matką? wyszeptała Katarzyna, czując, jak ścisk w gardle rośnie, jak drżą dłonie, jak świat zaczyna się rozmazywać.
Agnieszka zbladła. Oczy jej się rozszerzyły. Patrzyła na Katarzynę jak na ducha z przeszłości. I w tej chwili obie zrozumiały: coś poszło nie tak. Bardzo nie tak.
Test DNA postawił kropkę. Chłodną, czarną jak nagrobna płyta.
Wynik: Nie jest biologiczną matką.
Katarzyna stanęła przed wyborem, którego żadna matka nie powinna podejmować. Sąd. Skandale. Rozbite rodziny. Dzieci rozdarte na pół. Albo milczenie. Życie, jakby nic się nie stało. Dalsze kochanie tej, która wyrosła w jej dłoniach, w jej ramionach, w jej sercu.
Mamo, co się dzieje? nie jej córka pociągnęła ją za rękę, patrząc z niepokojem. Płaczesz?
Nic, kochanie Katarzyna zaciśnęła zęby, ocierając łzy wierzchem dłoni. Tylko przeciąg.
Ale już wiedziała: prawda bywa gorsza od kłamstwa. Bo kłamstwo można zapomnieć. A prawda wżera się w duszę jak rdza.
Część 2: Wybor
![Katarzyna Figura: Wybrałam dzieci, nie Hollywood [PODCAST "BLIŻEJ"]](https://m.mamadu.pl/75cbe197d365482435d5fe2888d75a6f,1500,0,0,0.jpg)
