Wszystko zaczęło się od drobiazgu od małej, wydawałoby się nieistotnej rzeczy. Katarzyna choćby nie przypuszczała, iż ten drobny szczegół otworzy przed nią przepaść, w którą nie da się spojrzeć bez dreszczy. Wszystko zaczęło się od truskawek.
Zosia jej córeczka, jej świat, jej oddech, jej dziewięć lat życia wypełnionych miłością i troską nagle pokryła się czerwonymi plamami po zjedzeniu słodkiego deseru. Nic wielkiego, pomyślała Katarzyna. Alergia zdarza się. Ale gdy lekarz, choćby nie zaglądając do historii choroby, powiedział: No cóż, niektóre dzieci tak mają na owoce, coś w jej piersi zadrżało. W ich rodzinie nigdy nie było alergii. Ani u niej, ani u męża, ani u rodziców. Nigdy.
A potem oczy.
Brązowe. Głębokie jak noc, jak czekolada, jak oczy męża. A Katarzyna miała szaroniebieskie, jak poranne niebo nad Bałtykiem. Patrzyła na córkę i nie poznawała. Nie było w niej ani jednej swojej cechy. Ani kształtu brwi, ani linii podbródka, ani choćby tego nawyku mrużenia oczu w świetle, który Katarzyna przekazałaby całemu światu, gdyby tylko mogła.
Genetyka to skomplikowana sprawa powiedział lekarz, przewracając kartki wyników. Może u babci od strony męża było podobnie?
Katarzyna milczała. Nie szukała wymówek. Słuchała nie rozumem sercem. A serce matki nie da się oszukać. Bije w rytm dziecka, choćby jeżeli to nie jej. A teraz biło niemiarowo. Łomotało.
Nocą, gdy dom pogrążył się w ciszy, gdy mąż spał, a Zosia wtuliła się w pluszowego króliczka, Katarzyna otworzyła starą kartonową pudło zakurzone na najwyższej półce szafy. Leżały tam dokumenty z porodówki pieluszka, opaska z imieniem, zdjęcie z różowymi czapeczkami i akt urodzenia. Czytała każdą linijkę jak modlitwę. I nagle wzrok zatrzymał się na podpisie pielęgniarki.
Niewyraźne, jakby celowo pokręcone. Jakby ktoś chciał, by nikt tego nie odczytał. Jakby ktoś wiedział, iż pewnego dnia ktoś zacznie szukać prawdy.
I Katarzyna zaczęła kopać.
Najpierw po cichu, po omacku, jak ślepiec w ciemności. Potem z desperacją osaczonego zwierzęcia, z wściekłością matki, która nagle zrozumiała, iż może stracić wszystko. W mediach społecznościowych znalazła kobiety, które rodziły tego samego dnia, w tym samym szpitalu. Trafiła na Agnieszkę kobietę z sąsiedniej dzielnicy, z córką o tym samym imieniu: Zosia.
Spotkały się w kawiarni. Jesienny deszcz walił w szyby, jakby ostrzegał. Dziewczynki siedziały przy sąsiednim stoliku, śmiały się, dzieliły chipsami. I nagle Katarzyna zobaczyła tamta Zosia, obca, spojrzała na nią. I uśmiechnęła się. Tak samo. Tak samo jak jej Zosia. Tak samo jak ona sama w dzieciństwie.
Czy ty jesteś jej matką? wyszeptała Katarzyna, czując, jak gula rośnie w gardle, jak drżą jej ręce, jak świat zaczyna wirować.
Agnieszka zbladła. Jej oczy rozszerzyły się. Patrzyła na Katarzynę jak na widmo z przeszłości. I w tej chwili obie zrozumiały coś poszło nie tak. Bardzo nie tak.
Test DNA postawił kropkę. Zimną, czarną jak kamień nagrobny.
Wynik: Nie jest biologiczną matką.
Katarzyna stanęła przed wyborem, którego żadna matka nie powinna podejmować. Sąd. Skandale. Rozbite rodziny. Dzieci rozdarte na pół. Albo milczenie. Życie, jak gdyby nigdy nic. Kochać tę, która wyrosła w jej ramionach, w jej sercu.
Mamo, co się stało? nie jej córka pociągnęła ją za rękę, patrząc z niepokojem. Płaczesz?
Nic, słoneczko Katarzyna zaci
