Pamiętam, jak dawno temu, gdy jeszcze nie było telefonów z ekranem dotykowym, Jan Kowalski miał wszystko, co mogło się przydać człowiekowi o wielkich ambicjach majątek, prestiż i rozległą posiadłość położoną na wzgórzach pod Krakowem. Był założycielem jednej z najskuteczniejszych firm cyberbezpieczeństwa w polskim parku technologicznym i przez prawie dwie dekady budował swój imperium. Mimo sukcesów wciąż wypełniał go niepokojący pusty kąt w wielkim domu; żadne wino z Bordeaux ani najdroższe obrazy nie potrafiły wypełnić tej pustki.
Każdego ranka Jan przemierzał tę samą trasę do swojego biura, mijając Stare Miasto. Ostatnio w pobliżu małej cukierni przy ulicy Floriańskiej zbierała się grupa bezdomnych chłopców. W witrynie wieszały się ramki ze zdjęciami ślubów lokalnych mieszkańców. Jedno z nich zdjęcie z własnego ślubu, zrobione dziesięć lat wcześniej dumnie zajmowało prawy górny róg szklanej przegrody. Fotografią zajęła się siostra właściciela cukierni, amatorska fotografka, a Jan pozwolił wystawić je, bo uchwyciło najpiękniejszy dzień jego życia.
Lecz szczęście to nie trwa wiecznie. Jego żona, Elżbieta, zniknęła sześć miesięcy po ceremonii. Nie zostawiła listu, nie było śladu. Policja nazwała zaginięcie podejrzennym, ale bez dowodów sprawę zamknięto. Jan nigdy nie poślubił się ponownie. Zatopił się w pracy, budując cyfrową fortecę, ale serce wciąż dręczyło go pytanie: co stało się z Elżbietą?
Pewnego deszczowego czwartku, jadąc samochodem na spotkanie zarządu, Jan natrafił w korku przy cukierni. Spojrzał przez przyciemnione szyby i zobaczył nagiego, mokrego deszczem chłopca, nie starszego niż dziesięć lat, stojącego boso na chodniku. Dziecko wpatrywało się w zdjęcie ślubu w witrynie. Jan nie zwrócił na to większej uwagi, dopóki chłopiec nie wskazał palcem fotografii i nie powiedział sprzedawcy stojącemu obok:
To jest moja mama.
Serce Jana zamarło. Otworzył okno do połowy. Chłopiec był szczupły, miał splątane ciemne włosy, koszulę trzy rozmiary za dużą. Jego oczy przypominały te Elżbiety miękkie, piwne, z zielonymi iskrzeniami.
Co ty powiedziałeś? wykrzyknął Jan.
Chłopiec odwrócił się, mrugnął i powtórzył: To jest moja mama. Śpiewała mi nocą. Pamiętam jej głos. Pewnego dnia po prostu zniknęła.
Jan wysiadł z samochodu, nie słuchając ostrzeżeń kierowcy. Jak masz na imię? zapytał.
Łukasz odpowiedział drżąc.
Łukasz ukląkł na wysokość chłopca. Gdzie mieszkasz?
Łukasz spuścił wzrok. Nigdzie. Czasem pod mostem, czasem przy torach.
Pamiętasz jeszcze coś o swojej mamie? dopytywał Jan, starając się ukryć drżenie w głosie.
Lubiła róże odparł Łukasz. Miała naszyjnik z białym kamieniem, jak perła.
Jan poczuł, jak serce ściska mu się w piersi. Elżbieta nosiła właśnie taki perłowy wisiorek, podarunek od własnej matki. Był to jedyny taki element, którego nie dało się zapomnieć.
Łukasz, czy znasz swojego ojca? spytał powoli.
Chłopiec odmówił głową. Nigdy go nie znałem.
W tym momencie właścicielka cukierni podeszła, interesująca zamieszania. Jan zwrócił się do niej: Czy widziałaś tego chłopca wcześniej?
Tak, przychodził od czasu do czasu. Nigdy nie prosił o pieniądze, po prostu stał i patrzył na to zdjęcie odpowiedziała.
Jan zadzwonił do swojego asystenta i odwołał spotkanie. Zabrał Łukasza do pobliskiej jadłodajni, zamówił mu ciepły rosół i pierogi, a przy jedzeniu zadawał kolejne pytania. Łukasz przypominałkał jedynie fragmenty: kobieta śpiewająca, mieszkanie z zielonymi ścianami, pluszowy miś o imieniu Max. Jan siedział tam, oszołomiony, jakby los wrzucił mu brakujący kawałek układanki, o którym nie miał pojęcia.
Test DNA miał potwierdzić to, co Jan czuł w najgłębszych zakamarkach duszy. Trzy dni później przybył wynik: 99,9% zgodności Jan Kowalski jest biologicznym ojcem Łukasza.
Jan siedział w milczeniu, kiedy asystent podał mu teczkę. Chłopiec, który wskazał zdjęcie w witrynie cukierni, był jego synem, o którym nigdy nie wiedział.
Jak mogła Elżbieta być w ciąży? Nie wspominała o tym. Zniknęła dopiero sześć miesięcy po ślubie. Gdyby Jan się o tym dowiedział, może nie miałby szansy jej ochronić. A może ktoś uciszył ją zanim zdążyła coś powiedzieć.
Jan wynajął prywatnego detektywa, byłego funkcjonariusza, pana Antoniego Brzozowskiego, który kiedyś prowadził sprawę zniknięcia Elżbiety. Brzozowski, po początkowych wątpliwościach, podążył tropem chłopca i nową informacją.
Ślady Elżbiety zniknęły w tamtym czasie rzekł Brzozowski. Ale wzmianka o dziecku zmienia obraz. Być może próbowała chronić noworodka.
W ciągu tygodnia detektyw odkrył, iż Elżbieta, pod nazwą Maria Kwiatkowska, była widziana w schronisku dla kobiet w Małopolsce, osiem lat wcześniej. W aktach znajdowało się zdjęcie kobiety o zielonych piwnych oczach, trzymającej noworodka. Imię dziecka? Łukasz.
Brzozowski wyśledził kolejne miejsce: małą przychodnię w Szwajcarii, gdzie Elżbieta zarejestrowała się w ciąży pod fałszywym nazwiskiem, po czym nagle przerwała leczenie i zniknęła.
Śledztwo doprowadziło do nazwiska Derrick Błański były chłopak Elżbiety. Jan pamiętał go jedynie z opowieści żony, iż był opresyjnym i manipulacyjnym człowiekiem. Okazało się, iż Błański został zwolniony na warunkowy w dniu, w którym Elżbieta zniknęła.
Brzozowski znalazł dokumenty, które dowodziły, iż Elżbieta wystąpiła o zakaz zbliżania się Błańskiemu dwa tygodnie przed zaginięciem, ale wniosek nigdy nie został zatwierdzony. Brak ochrony mógł doprowadzić do konfrontacji, po której Elżbieta uciekła, przybierając nową tożsamość i zostawiając Łukasza na ulicy.
Kolejny zwrot wydarzeń: dwa lata po zaginięciu Elżbieta została uznana za zmarłą, gdy w pobliskim jeziorze znaleziono ciało o podobnych cechach. Policja zamknęła sprawę, nie porównując zębów. To nie była ona.
W schronisku, które prowadziła pani Karolina, starsza kobieta potwierdziła najgorszy lęk Jana.
Elżbieta przyszła przerażona, mówiła, iż ktoś ją ściga. Pomogłam jej urodzić Łukasza, ale pewnej nocy zniknęła. Myślę, iż ktoś ją odnalazł powiedziała.
Kilka tygodni później w Portland w stanie Oregon złapano kobietę, której odciski palców połączono z danymi zaginionej Elżbiety. Jan poleciał tam natychmiast.
W areszcie patrzył na kobietę przez szklaną ścianę: bladą, z wyczerpanymi oczami, ale niewątpliwie swoją Elżbietę.
Myślałem, iż nie żyje szepnął Jan.
Musiałam go chronić odpowiedziała łamiącym się głosem. Błański mnie odnalazł. Uciekłam, nie wiedząc, co zrobić.
Jan przywiózł ją do domu, załatwił formalności, zapewnił terapię i połączył z Łukaszem. Gdy chłopiec zobaczył matkę po raz pierwszy po dziesięciu latach, nie wypowiedział słowa, po prostu rzucił się w jej ramiona i płakał.
Jan formalnie adoptował Łukasza. On i Elżbieta powoli odbudowywali zaufanie, leczyli rany. Elżbieta zeznała przeciwko Derrickowi Błańskiemu, który został aresztowany za przemoc domową, a sprawa ponownie otwarta doprowadziła do wymierzenia sprawiedliwości.
Jan często wspominał to zdjęcie ślubne w witrynie cukierni. Kiedyś było symbolem straty, dziś świadczy o miłości, przetrwaniu i niezwykłym, niemal cudownym splocie losu, który połączył ich rodzinę na nowo.
