Kacper Kowalski zawsze był oczkiem w głowie rodziny Kowalskich. Od najmłodszych lat był dumą zamożnych rodziców, ważnych postaci w lokalnej społeczności. Uczęszczał do prestiżowych szkół, błyszczał w sporcie, a w końcu przejął kwitnące imperium nieruchomości po ojcu. Jego życie wydawało się idealne pieniądze, wpływy i podziw wszystkich wokół. Był jednak jeden problem, którego nie mógł pokonać: jego matka, Wanda Kowalska.
Pewien bogaty syn zepchnął swoją sparaliżowaną matkę ze skały. Ale zapomniał o psie, który wszystko zmienił.
Wanda, niegdyś pełna życia i ciepła kobieta, pięć lat temu uległa wypadkowi samochodowemu i została sparaliżowana. Jej życie zmieniło się diametralnie z silnej, niezależnej matriarchini stała się kimś, kto wymagał ciągłej opieki. Kacper, zawsze kierujący się ambicją, nie miał na to cierpliwości. Przez lata musiał dostosowywać swoje życie do jej potrzeb, a jego frustracja tylko rosła. Miał dość ciągłych przypomnień o jej słabości, a najbardziej nienawidził tego, jak go ograniczała. Jego ojciec zmarł rok wcześniej, pozostawiając mu rodzinny majątek, ale stan Wandy ciążył mu jak kamień u szyi.
Pewnego popołudnia, gdy Kacper i jego matka siedzieli na balkonie ich okazałej willi z widokiem na klif nad morzem, w jego głowie zaczął kiełkować pewien plan. Słyszał szum fal rozbijających się o skały poniżej i po raz pierwszy od lat poczuł iskrę wolności. Gdyby tylko jego matka zniknęła, mógłby żyć tak, jak chciał żadnych więcej wizyt w szpitalu, żadnych wyrzutów sumienia, żadnych obowiązków.
Myśli Kacpra gwałtownie zmieniły się w mroczne impulsy. Mógł sprawić, by wyglądało to na nieszczęśliwy wypadek. Znał te klify jak własną kieszeń wiele osób już tu spadło, ich ciała pochłonęły fale. jeżeli tylko lekko ją popchnie, wszystko się skończy.
U jego stóp spokojnie leżał jego wierny pies, Burek, stary golden retriever, zupełnie nieświadomy planu, który rodził się w głowie pana. Kacper spojrzał na matkę, która wpatrywała się w ocean, nie podejrzewając niebezpieczeństwa. Nie miała pojęcia, iż osoba, której ufała najbardziej na świecie, właśnie miała ją zdradzić.
Szybkim ruchem Kacper stanął za nią, chwytając jej ramiona. „Mamo, jesteś już za stara na to wszystko” mruknął pod nosem. Jednym precyzyjnym ruchem zepchnął ją w dół.
Jej krzyk ucichł niemal natychmiast, gdy zniknęła z widoku, spadając w kierunku ostrych skał. Kacper stał jak sparaliżowany, z sercem w gardle. Dokonał tego. Uwolnił się od ciężaru istnienia matki.
Lecz gdy się odwrócił, by odejść, coś ścisnęło go za serce. To Burek, który wstał i nerwowo krążył przy krawędzi. Pies patrzył szeroko otwartymi oczami, jakby rozumiał, iż stało się coś strasznego, i zaczął głośno szczekać.
Kacperowi zabrakło tchu na chwilę, ale gwałtownie otrząsnął się z tego uczucia. „Koniec” wyszeptał do siebie, próbując się uspokoić. Odszedł, ignorując rozpaczliwe szczekanie Burka.
Życie Kacpra nie zmieniło się od razu. Policja przyjechała kilka godzin po zdarzeniu, ale uznali śmierć za nieszczęśliwy wypadek. Wanda od lat miała poważne problemy z poruszaniem się, więc łatwo uwierzyli, iż mogła stracić równowagę i spaść.
Ale Kacper znał prawdę. Udało mu się. Majątek był teraz jego, a rodzinny biznes wreszcie wolny od ciągłego obciążenia, jakim była opieka nad matką. ale jego spokój nie trwał długo.
Burek, który był wiernym towarzyszem Wandy przez lata, nie chciał odejść z miejsca, gdzie spadła. Pies godzinami wpatrywał się w skały poniżej. Kacper próbował go ignorować, licząc, iż w końcu zapomni, ale Burek miał inne plany. Każdego dnia wracał na klif, szczekając i skomląc, jakby wzywał swoją ukochaną panią.
Kacpera coraz bardziej irytowało zachowanie psa. Nie miał cierpliwości dla tego żywego przypomnienia swojej zbrodni i stawał się wobec Burka coraz bardziej agresywny. Zamknął go na dworze, licząc, iż w końcu przestanie wracać ale Burek nie ustępował. Był nieugięty.
Pewnej nocy, gdy Kacper siedział w gabinecie, poczuł niepokój. Cisza w domu stała się nie do zniesienia. Spojrzał na rodzinną fotografię na ścianie, na której była Wanda i Burek. Na krótką chwilę poczuł ukłucie wyrzutów sumienia krótkie, nieznośne uczucie. gwałtownie je odepchnął.
Ale uczucie nie zniknęło. Tliło się w jego głowie, a skomlenie Burka stawało się każdej nocy coraz głośniejsze. Sen Kacpra stał się niespokojny, nerwy miał napięte do granic. Nie mógł uciec od poczucia winy, choć bardzo się starał.
Aż pewnego dnia stało się coś dziwnego. Burek zniknął. Kacper początkowo myślał, iż pies po prostu uciekł, ale gdy sprawdził, zobaczył ślady kopania pod furtką. Serce zamarło mu w piersi.
Czyżby Burek coś zrozumiał? Czy mógł wiedzieć, co się stało?
Mijające tygodnie sprawiły, iż życie Kacpra wróciło na dawne tory. Udało mu się zagłuszyć wyrzuty i znów zająć się swoimi sprawami, choćby nawiązując nowe relacje z dawnymi znajomymi. Myślał, iż przeszłość została pogrzebana.
Ale pewnego wieczoru, gdy Kacper spacerował wzdłuż plaży u podnóża klifu, usłyszał znajome szczekanie. To był Burek. Kacper zastygł w miejscu, gdy pies pojawił się na szczycie skały, dokładnie tam, gdzie Wanda straciła życie. Spojrzenie Burka było pełne oskarżenia. Jakby znał prawdę.
Nogi Kacpra stały się ciężkie jak ołów, gdy podszedł do psa. Oddychał płytko. „Czego chcesz?” szepnął, choć znał odpowiedź. Burek był ostatnim łącznikiem z matką i nigdy nie zapomniał. Wierność, która kiedyś była bezgraniczna, stała się teraz upiornym przypomnieniem zbrodni.
Burek warknął cicho, robiąc krok w jego stronę, jakby rzucał wyzwanie. W tej chwili Kacper zrozumiał, iż jego czyn nigdy nie był ukryty choćby przed wiernym zwierzęciem, które wszystko widziało. Próbował go dotknąć, ale Burek się cofnął.
Nagle Kacper stracił r
