Miasto, spowite mrocznymi cieniami, oddychało ciężką ciszą, przerywaną tylko przez sporadyczne syreny karetek. W murach miejskiego szpitala, gdzie każdy korytarz skrywał echa cudzego cierpienia, szalała burza, nie ustępująca tej za oknem. Ta noc była nie tylko stresująca była na granicy wybuchu, jakby sama los postanowił wystawić na próbę tych, którzy stoją na straży życia.
W sali operacyjnej, zalanej chłodnym światłem lamp, Wojciech Marek Nowak chirurg z dwudziestoletnim stażem, człowiek, którego ręce uratowały setki, jeżeli nie tysiące istnień toczył swoją walkę. Trzecią już godzinę stał przy stole operacyjnym, nie ustępując ani na krok wobec bezlitosnego upływu czasu. Jego ruchy były precyzyjne jak szwajcarski zegarek, a wzrok skupiony tak, jakby czytał nie anatomię ciała, ale cienką nić między życiem a śmiercią. Zmęczenie ciążyło na nim jak ciężki płaszcz, ale doświadczony lekarz wiedział: słabość to luksus, na który nie może sobie pozwolić. Każdy ruch, każda decyzja warte były złota. Otarł pot z czoła grzbietem dłoni, starając się nie rozpraszać. Obok, jak cień, stała młoda pielęgniarka Kinga skupiona, spokojna, z nutą podziwu w oczach. Podawała narzędzia, jakby przekazywała nie stal, ale nadzieję.
Szew rzucił cicho Nowak. Jego głos, przyzwyczajony do komend, brzmiał teraz jak rozkaz dla losu: nie poddawać się.
Operacja zbliżała się ku końcowi. Jeszcze chwila, a pacjent będzie bezpieczny. Ale wtedy, jakby sama rzeczywistość postanowiła się wtrącić, drzwi sali operacyjnej otworzyły się z hukiem. Na progu stanęła starsza pielęgniarka, jej twarz wykrzywiona niepokojem, oddech urywany.
Wojciechu Mareku! Natychmiast! Kobieta nieprzytomna, liczne obrażenia, podejrzenie krwawienia wewnętrznego! wyrzuciła z siebie, a w jej głosie słychać było strach, który rzadko gościł w szpitalnych murach.
Nowak nie zawahał się ani na sekundę. Rzucił asystentowi:
Kończcie tu i jednym ruchem zdjął rękawiczki.
Kinga, za mną! polecił, już kierując się do wyjścia.
Na izbie przyjęć panował chaos. Powietrze wypełniały krzyki, kroki, dźwięk metalu i zapach środków dezynfekujących. Na wózku, jak porzucona lalka, leżała młoda kobieta, może trzydziestolatka. Jej twarz była blada jak płótno, skóra pokryta siniakami, jakby ktoś metodycznie, z zimną krwią, pokrył jej ciało bólem. Nowak podszedł do niej jak do pola bitwy. Jego oczy, przyzwyczajone do dostrzegania tego, co ukryte, natychmiast zaczęły analizować. Obejrzał ją, wydając polecenia z lodowatą precyzją:
Natychmiast na salę operacyjną! Przygotować wszystko do laparotomii! Grupę krwi, kroplówkę, reanimację! Szybko!
Kto ją przywiózł? zapytał dyżurnej pielęgniarki, nie odrywając wzroku od pacjentki.
Mąż odpowiedziała. Mówi, iż spadła ze schodów.
Nowak tylko sucho parsknął. W jego oczach przemknęło niedowierzanie. Wiedział schody nie zostawiają takich śladów. Jego wzrok przesunął się po ciele kobiety jak skaner, szukając dowodów. Ślady starych krwiaków, ledwo zagojone siniaki, charakterystyczne złamania żeber to nie było wynikiem upadku. Ale szczególnie zwróciły jego uwagę dziwne, niemal symetryczne oparzenia na nadgarstkach. Jakby ktoś celowo przyciskał je do czegoś gorącego systematycznie, z premedytacją. A potem zobaczył coś jeszcze: ledwo widoczne linie na brzuchu, przypominające blizny po ostrzu. Nie przypadkowe zadrapania. Nie. To były ślady tortur.
Pół godziny później kobieta leżała już na stole operacyjnym. Nowak pracował jak maszyna, ale z duszą. Hamował krwawienie, naprawiał uszkodzone tkanki, walczył ze śmiercią. I nagle, na moment, jego ręka zastygła. Zobaczył coś, czego nie powinno tam być: kolejne ślady nie tylko blizny, ale wyryte lub wypalone na skórze napisy. Jakby ktoś próbował wymazać jej tożsamość, zastępując ją piętnem.
Kinga szepnął cicho, nie odrywając wzroku od pacjentki. Jak tylko skończymy, znajdź męża. Niech czeka w poczekalni. I wezwij policję. Cicho. Bez rozgłosu.
Myśli pan, że? zaczęła pielęgniarka, ale nie dokończyła.
Myślenie to zadanie śledczych przerwał. Naszym zadaniem jest ratować życie. A te obrażenia nie są od upadku. I nie pierwsze. To nie wypadek. To przemoc. Długa, systematyczna, zimna.
Operacja trwała jeszcze godzinę. Każda minuta była na wagę złota. Ale Nowak nie ustępował. W końcu serce kobiety się ustabilizowało. Życie zostało uratowane. Ale dusza jeszcze nie.
Wychodząc z sali, poczuł, jak zmęczenie, które dotąd trzymał na dystans, runęło na niego jak lawina. Ale na korytarzu czekał już młody policjant sierżant z notatnikiem i skupionym spojrzeniem.
Kapitan Kowalski już w drodze powiedział. Co pan może powiedzieć?
Nowak wymienił wszystko, co widział: krwawienie wewnętrzne, pęknięta śledziona, dziesiątki urazów w różnym stadium gojenia, oparzenia, nacięcia, ślady dawnych złamań.
To nie upadek podsumował. To znęcanie. Ktoś latami niszczył tę kobietę. I najpewniej ten, który miał ją chronić.
Kilka minut później pojawił się kapitan Kowalski postawny, z przenikliwym spojrzeniem, jakby widział nie tylko fakty, ale i kłamstwa. Skinął głową Nowakowi:
Zna pan poszkodowaną?
Pierwszy raz widzę odparł chirurg. Ale gdyby nie my, nie dożyłaby rana. Jej ciało to mapa cierpienia. A każda blizna dowód czyjejś okru
