Mam na imię Ewa, mam 48 lat i stoję przed wyborem, który przyprawia mnie o zawrót głowy. W naszym spokojnym miasteczku nad Wisłą mój syn Kacper ogłosił, iż zamierza ożenić się z dziewczyną o imieniu Zosia. Oboje są pełni nadziei i marzą, by zamieszkać w naszym wynajmowanym mieszkaniu. Ale ja stanowczo się sprzeciwiam – i to z powodu, który gryzie mnie od środka. Ta decyzja może na zawsze zmienić naszą relację z synem, ale nie mogę postąpić inaczej, boję się o swoją przyszłość i powtórzenia cudzych błędów.
Kacper i Zosia błagają mnie i męża, byśmy pozwolili im zamieszkać w naszym kawalerku. My z mężem, Wojtkiem, mieszkamy teraz w dwupokojowym mieszkaniu razem z Kacprem. Kawalerkę kupiliśmy kilka lat temu, biorąc kredyt, który spłaciliśmy dopiero niedawno. To mieszkanie to nasz plan na emeryturę. Wynajmujemy je, żeby odłożyć trochę grosza i żyć godnie, gdy już przestaniemy pracować. Na razie te pieniądze nie są niezbędne, ale za parę lat mogą być naszą jedyną poduszką bezpieczeństwa. Bez nich staniemy się emerytami, którzy liczą każdą złotówkę, a ja niechętnie widzę siebie w kolejce po tanie parówki na promocji.
Zosia mieszka w ciasnym M2 z rodzicami, młodszą siostrą i chorą babcią. Jej rodzina tylko czeka na ślub, żeby w końcu odetchnąć z ulgą. Rodzice Zosi nie mają możliwości kupienia młodym mieszkania, więc liczą na nas. Ale ja nie mogę się na to zgodzić. jeżeli wpuścimy Kacpra i Zosię do kawalerki, nigdy nie będę w stanie ich stamtąd wyrzucić – zwłaszcza jeżeli pojawi się dziecko. Ta myśl wierci mi dziurę w głowie, bo wiem, iż dobroć może zamienić się w katastrofę.
Moja przyjaciółka Grażyna wpadła w tę samą pułapkę. Pozwoliła córce i zięciowi zamieszkać w mieszkaniu, które wynajmowała, uprzedzając, iż to tylko na chwilę. „Oszczędzajcie na swoje, potem się wyprowadzicie” – mówiła. Ale oni nie oszczędzali. Zamiast tego wydawali na wakacje, markowe ciuchy i telefony. niedługo urodziły im się dzieci i teraz Grażyna nie może ich wykurzyć. „Jak mam wyrzucić córkę z maluchami?” – szlochała. „A pieniędzy od nich nie wezmę, bo córka jest na macierzyńskim. Ja ledwo wiążę koniec z końcem na emeryturze!” Jej łzy i bezradność stały się dla mnie przestrogą. Nie chcę powtórzyć jej losu.
Boję się, iż jeżeli Kacper i Zosia dostaną mieszkanie, odłożą wszystkie ambicje na półkę. Będą żyć wygodnie, nie myśląc o jutrze. Po co im oszczędzać, skoro mają dach nad głową za darmo? A my z Wojtkiem zostaniemy z niczym. Gdy w końcu przejdziemy na emeryturę, będziemy musieli liczyć każdą złotówkę, odmawiając sobie choćby kawy w cukierni. Ta wizja napawa mnie przerażeniem. Nie chcę, żeby moja starość zamieniła się w walkę o przeżycie, gdzie choćby na leki trzeba będzie zbierać miesiącami.
Kacper patrzy na mnie ze zranieniem, nie rozumiejąc mojego uporu. „Mamo, nie mamy gdzie mieszkać – mówi. – U rodziców Zosi jest straszna ciasnota”. Jego słowa bolą, ale nie ustępuję. „Wynajmijcie coś małego, oszczędzajcie na swoje – odpowiadam. – My z tatą daliśmy radę, wy też dacie”. Ale w jego oczach widzę rozczarowanie, a to rozrywa mi serce. Zosia milczy, ale jej spojrzenie jest pełne wyrzutu, jakbym właśnie rozwiewała ich marzenia. Czuję się jak potwór, ale nie mogę się wycofać.
Co noc leżę bezsenna, przewracając w głowie naszą ostatnią rozmowę. Wyobrażam sobie, jak Kacper i Zosia wynajmują klitkę, licząc każdy grosz, i żal ściska mi gardło. Ale wtedy przypominam sobie Grażynę, jej łzy, jej desperację – i wraca moja determinacja. My z Wojtkiem pracowaliśmy całe życie, żeby zabezpieczyć swoją starość. Dlaczego mamy poświęcać wszystko dla ich wygody? Są młodzi, mają czas i siłę, żeby sami stanąć na nogi.
Wiem, iż moja odmowa może odsunąć ode mnie Kacpra. Może mnie obwinić, a nasza bliska relacja – rozpłynie się jak dym. Zosia może go przeciwko mnie nastawić i zostanę bez syna. Ta myśl jest jak nóż wbity w serce. Ale nie mogę zaryzykować własnej przyszłości, nie mogę powtórzyć błędu Grażyny. Chcę, żeby Kacper i Zosia nauczyli się odpowiedzialności, tak jak my z Wojtkiem. My też zaczynaliśmy od zera, braliśmy kredyt, oszczędzaliśmy – i udało się. Dlaczego oni nie mogą?
Siedzę przy oknie, patrzę na zaśnieżone uliczki i czuję, jak burza szaleje we mnie. Kocham syna, ale nie mogę oddać wszystkiego dla jego chwilowego szczęścia. Niech wynajmują, niech uczą się walczyć o swoją przyszłość. Wierzę, iż dadzą radę, ale strach przed ich utratą nie daje mi spokoju. Czy postępuję prawidłowo? A może moja twardość stanie się murem, który nas na zawsze rozdzieli?
