Nowa rzeczywistość: „Zamiast mnie przywiózł inną”

Cios dla rodziny: „Przywiózł inną zamiast mnie”

Jagoda wyjechała do rodziców na wieś — na kilka tygodni, żeby odpocząć, odetchnąć świeżym powietrzem i nabrać sił po nieprzespanych nocach z niemowlakiem. Jej mąż, Marek, miał przyjechać po nią w weekend, jak zawsze, i zabrać z powrotem do miasta. W sobotę rano zebrała ziemniaki, spakowała torby, ubrała synka elegancko i usiadła przy oknie, czekając. Kiedy na podwórko wjechał samochód, serce podskoczyło jej z radości, ale zamiast Marka wysiadł jego dziadek — Stanisław Kowalski.

— Gdzie Marek? Nie mógł przyjechać? — zapytała Jagoda, wychodząc mu naprzeciw ze zdziwieniem.

Dziadek miał poważną minę. Nie owijał w bawełnę:

— Z nim wszystko w porządku. Ale musisz coś wiedzieć… I lepiej, żebyś usłyszała to ode mnie.

Jagoda zesztywniała. W środku zrobiło jej się zimno. Przygotowała się na najgorsze.

Los Marka od dzieciństwa nie był łatwy. Ojciec odszedł, gdy chłopiec miał trzy lata, znalazł sobie inną. Matka, pracująca na zmiany, nie dawała rady sama i oddała syna pod opiekę dziadkom. Ci właśnie przeszli na emeryturę, czuli się jeszcze pełni sił i z oddaniem zajęli się wnukiem. Wychowali go z miłością, jak własne dziecko, i choćby gdy dorósł, wciąż widzieli w nim tego małego chłopca, który biegał po podwórku.

Marek skończył studia, dostał dyplom, zatrudnił się w korporacji. Pewnego razu zachorował i poszedł do przychodni — tam ją zobaczył. Młoda pielęgniarka, skromna i promienna jak wiosenny poranek. Miała na imię Jagoda, pochodziła ze wsi, uczyła się w szkole medycznej, mieszkała na stancji z koleżanką. Zaczęli się spotykać. Marek przedstawił Jagodę nie rodzicom, ale dziadkom — z matką i ojczymem nie utrzymywał kontaktu. Staruszkowie przyjęli dziewczynę ciepło, a po ślubie zaproponowali, by zamieszkali z nimi. Drugie piętro domu stało puste.

Jagoda gwałtownie wrosła w domowe obowiązki. Cicha, pracowita, o złotym sercu. Po dwóch latach urodziło się dziecko. Marek był szczęśliwy — przez chwilę. Ale maluch okazał się niespokojny. Płakał w nocy, mylił dzień z nocą. Marek przeniósł się do innego pokoju. Potem coraz częściej zostawał w pracy po godzinach. Jagodzie zrobiło się zimno. Czuła, iż się od niej oddala, ale nie narzekała — ani przed mężem, ani przed dziadkami.

Pewnego dnia, nie wytrzymując, postanowiła pojechać do rodziców. Powiedziała Markowi, iż zostanie tam kilka tygodni. Ku jej zdumieniu, ucieszył się zbyt szybko. Podejrzanie szybko. Próbowała odpędzić wątpliwości. Bezskutecznie.

Minął tydzień. I oto do domu Stanisława i Heleny Kowalskich Marek zjawił się nie sam, ale z dziewczyną.

— Poznajcie, to Kinga — oznajmił z dumą, wskazując na długonogą blondynkę z mocno pomalowanymi ustami.

— A to kto taki? — zmarszczył brwi dziadek.

— Moja dziewczyna. od dzisiaj będzie mieszkać ze mną tutaj.

— Marek, oszalałeś?! A co z Jagodą i wnukiem? — wtrąciła się babcia.

— Rozstajemy się z Jagodą — rzucił chłodno.

Kinga postąpiła krok do przodu:

— No to co, stoimy? Chodź, Marku. Tu nas nie chcą.

— Słuszna uwaga — ostudził ją Stanisław. — W tym domu nie ma dla was miejsca.

Następnego dnia dziadek z prawnukiem pojechał po Jagodę. Ta początkowo zdziwiła się, iż nie przyjechał mąż, i zaniepokojona spytała:

— A Marek?… Coś się stało?

— Po prostu zajęty — machnął ręką Stanisław. Ale gdy nadarzyła się okazja, wyjaśnił wszystko.

Jagoda rozpłakała się. Łzy płynęły bez słów, bez histerii — jak u kogoś, kto w głębi serca już to wiedział, tylko czekał na potwierdzenie.

— Ty u nas nie jesteś gościem, tylko matką naszego prawnuka — powiedział dziadek. — Nigdzie cię nie puścimy. Jest praca, szkoła niedaleko. Zostajesz.

Później okazało się, iż Marek wynajął mieszkanie dla siebie i Kingi, całkowicie zapominając o synu. Ani grosza pomocy. Tylko obojętność.

— Nie mogę być dla was ciężarem — powiedziała pewnego dnia Jagoda. — Muszę znaleźć pracę. Ale synek pozostało mały.

— Jutro idziesz i składasz pozew o alimenty — rzekł stanowczo Stanisław. — Niech odpowiada za dziecko. Nie chce dobrowolnie, będzie z urzędu.

Marek wpadł w szał. A Kinga syczała:

— Może jeszcze test DNA zrobisz? W końcu nie wiadomo, czy to twój syn.

Marek milczał. Wiedział, iż jego.

— Nic nie szkodzi — ciągnęła Kinga. — Twoi starzy nie są wieczni. Jak się zestarzeją, wyrzucimy tę przybłędę za drzwi.

Ale Stanisław wszystko usłyszał. Zdawał sobie sprawę, iż czas nie jest nieskończony. I pewnego dnia przekazał Jagodzie dokumenty — akt darowizny domu.

— To chyba nie w porządku… — szepnęła. — Przecież to wasz wnuk.

— A ty jesteś naszą rodziną — odparł dziadek. — A on nas zdradził. Po prostu przywracamy sprawiedliwość.

Tej nocy Jagoda długo płakała. Ale po raz pierwszy — z wdzięczności. Jej serce było złamane, ale dusza poczuła, iż nie jest sama. Za jej plecami stali ci, którzy kochali ją naprawdę. I dla nich — postanowiła przetrwać.