Od tamtej pory dzieci dzwonią do mnie codziennie, ale czuję, iż nie chodzi tu o troskę, a o spadek.
Halina Nowak stała przy oknie, wpatrując się w ponury zimowy dziedziniec. W jej mieszkaniu panowała cisza, tylko tyczni zegara leniwie odliczały minuty. Od dawna była na emeryturze, a jej myśli coraz częściej wracały do dorosłych dzieci — dwóch córek i syna. Dziś były jej urodziny. Czy przyjdą ją odwiedzić? A może chociaż zadzwonią? Choć, prawdę mówiąc, Halina już dawno nie łudziła się nadzieją.
„Pamiętam, jak trzydzieści lat temu mąż zostawił mnie samą z trójką małych dzieci — rozmyślała gorzko. — Nie chciał wziąć odpowiedzialności: męczył go płacz, wieak bałagan i brak pieniędzy. Miałam zaledwie trzydzieści lat, starsze ledwo poszły do szkoły, a najmłodszy jeszcze nosił pieluchy. Trzeba było ich nakarmić, ubrać, wychować…”
Halina wtedy się nie załamała. Pracowała, gdzie się dało: sprzątała, była ekspedientką, niańczyła dzieci. Wszystko, by je wychować. Na własne życie nie starczało czasu. Marzyła tylko o tym, by dzieci miały wszystko, by nie czuły się gorsze od innych.
Teraz, patrząc wstecz, rozumiała, iż może źle zrobiła, stawiając pieniądze ponad zwykłą ludzką bliskość. Dzieci potrzebowały nie tylko jedzenia i ubrań, ale i matki obok — z książką w ręku, z ciepłym słowem.
W tamtych trudnych czasach nie miała wsparcia. Mąż odszedł łatwo, jakby wymazał rodzinę ze swojego życia. „To był jego wybór — myślała teraz bez gniewu. — I nie mam mu tego za złe. Każdy idzie swoją drogą”.
Dzieci wyrosły, rozleciały się w świat. Każde zajęło się swoim życiem, założyło rodziny. Ona została sama. Emerytura skromna, ale Halina całe życie odkładała „na czarną godzinę” — dla dzieci. Zbierała na śluby, mieszkania, przyszłość wnuków…
A teraz, po latach, została jej zaledwie oszczędnościami, mieszkaniem — i pustką w sercu. Nie miała choćby do kogo otworzyć ust.
Tydzień temu poczuła ostry ból w piersi. Wezwano karetkę. Halinę zabrano do szpitala, a po kilku dniach lekarze postawili diagnozę, która zalała ją strachem: poważna choroba, rokowania niepewne.
Personel skontaktował się z jej bliskimi. I wtedy zdarzył się cud: wszystkie troje dzieci przybiegły do szpitala niemal w tym samym czasie.
Sąsiadka z sali choćby się zazdrością:
— Co za szczęście! Takie kochające dzieci, ani na krok się nie oddychały…
Halina tylko gorzko się uśmiechnęła. Znała swoje dzieci zbyt dobrze, by się oszukiwać.
Po wypisie zaczęły się codzienne telefony.
— Mamusiu, jak się czujesz?
— Mamo, czegoś ci potrzeba?
— Mamo, a może pomyślałaś o sporządzeniu testamentu, żeby uniknąć późniejszych spięć?
Wszystko brzmiało troskliwie, ale w głosach czaił się chłód. Nie było tam prawdziwego niepokoju, którego nie da się udawać. Halina wiedział— one last lesson: love given freely is the only inheritance that truly matters.
