Telefon zadzwonił wśród porannej ciszy, przeszywając powietrze niczym cios noża. Anna Kowalska, siedząc przy oknie z haftem w ręku, drgnęła i powoli podniosła słuchawkę. Kobiecy głos po drugiej stronie brzmiał nerwowo i pospiesznie:
— Anna Kowalska?
— Tak, słucham.
— Przepraszam za niepokój… ale dzwonię w sprawie pańskiego syna.
— Coś się stało z Kubą? W przedszkolu?
— Nie, nie! Mówię nie o Jakubie, a o Dominiku.
— Przepraszam, ale mam tylko jednego syna.
— Dominik Kowalski, urodzony 12 lipca 1998 roku. W dokumentach figuruje pani jako matka.
Annie zabrakło tchu. Ta data była raną, która nigdy się nie zagoiła. Wzięła głęboki oddech:
— Tak… wtedy urodził się mój syn. Ale zmarł po dwóch dniach. Był wcześniakiem. jeżeli to żart, to bardzo okrutny.
— Nie! On żyje! Jest w domu dziecka! Ja tam pracuję jako opiekunka i… on wierzy, iż mama go kiedyś odnajdzie. Proszę, spotkajmy się… nie mogłam dłużej milczeć.
Ręka Anny drżała. W milczeniu zgodziła się na spotkanie pod pomnikiem Mickiewicza. Wciąż próbowała wmówić sobie, iż to pomyłka, oszustwo. Ale serce podpowiadało: to prawda. Musiała zobaczyć to na własne oczy.
Godzinę później stała przed starszą kobietą o dobrych, zmęczonych oczach. Przedstawiła się jako Halina Nowak, wychowawczyni z domu dziecka przy ulicy Wolności.
— Całe życie spędziłam z dziećmi. Ale swoich nie miałam. Dominiczek jest wyjątkowy. Dobry, mądry, wrażliwy. Nie mogłam nie spróbować odnaleźć jego rodziny. W aktach jest pani odmowa.
— Ja nigdy czegoś takiego nie podpisywałam!
— To znaczy, iż zrobił to ktoś za panią. Ktoś, kto postanowił za waszą rodzinę…
Jakby potwierdzając jej najgorsze przeczucia, kobieta podała Annie zdjęcie. Patrzył z niego chłopiec łudząco podobny do jej syna Kuby. Tylko w okularach. Ten sam podbródek, usta, ten sam wzrok. Tylko pełen niepewności, jakby wyjęty z innego, okradzionego z miłości dzieciństwa.
Annie ściśnięte gardło ledwo przepuszczało słowa:
— Co z jego wzrokiem?
— Astygmatyzm. Nic poważnego. Ale ma dobre serce. Codziennie mówi, iż mama go znajdzie.
Anna ściskała fotografię. Nie miała już wątpliwości. To jej syn. Jej chłopiec. Jej krew.
— Nie macie pojęcia, co zrobili ci, którzy mi go zabrali. Cierpiałam. Po nocach płakałam. A on… on żył!
Nie żegnając się, Anna pobiegła do domu dziecka. Za metalowym ogrodzeniem od razu go zobaczyła — siedzącego w piaskownicy z książką. Dominik. On. Jej syn.
Wychowawczyni zawołała go po nazwisku — Kowalski. To wystarczyło. Anna weszła do gabinetu dyrektorki.
— Usłyszałam swoje nazwisko i… pomyślałam, iż może jesteśmy spokrewnieni. Chłopiec wydał mi się znajomy.
— Jesteście Kowalscy? Przypadkowe spotkanie? Dziwne. On już ma być adoptowany przez inną rodzinę…
— Nie rozumiecie. To mój syn.
Dyrektorka — Barbara Szymańska — początkowo niedowierzała, ale przejrzała dokumenty. W aktach widniała odmowa podpisana przez Annę. Podpis był podrobiony. Anna rozpoznała charakter pisma teściowej — Elżbiety Wiśniewskiej. Tylko ona mogła zapaść się tak nisko.
Drżącym głosem Anna opowiedziała, jak siedem lat temu urodziła przedwcześnie, jak powiedziano jej, iż dziecko nie przeżyło. Ale teraz, gdy zobaczyła zdjęcie i usłyszała jego imię — wszystko stało się jasne.
Dyrektorka po raz pierwszy spojrzała na nią ze zrozumieniem:
— Nie oddam Dominika innej rodzinie. Załatwcie sprawy, wróćcie z mężem. Wypełnimy dokumenty.
W drodze do domu Anna czuła, jak w środku wrze. Kto się na to odważył? Jan, jej mąż, był wtedy złamany. Cierpiał razem z nią. Pozostała tylko jedna podejrzana — jego matka.
Anna zabrała Kubę z przedszkola, starając się zachować spokój. Ale kiedy wróciła do domu i zobaczyła Elżbietę Wiśniewską przy kuchence, nie wytrzymała:
— A niektórzy zniknęli na siedem lat. I teraz wszystko wyjdzie na jaw.
Wieczorem położyła zdjęcie przed mężem.
— To Dominik. Nasz syn.
Jan zmarszczył brwi:
— To Kuba w okularach?
— Nie. To ten, po którym płakałeś.
Reakcja teściowej nie kazała na siebie czekać: zbladła, ale, jak zwykle, z dumą wyszła do swojego pokoju. Anna, rozdzierana bólem, opowiedziała mężowi wszystko.
Następnego dnia byli w domu dziecka. Gdy Dominik wszedł do gabinetu, wszystko stało się oczywiste. Chłopiec nie zadał ani jednego pytania. Po prostu wiedział.
— W końcu cię znaleźliśmy, synku — powiedział Jan.
— Wiedziałem! Czekałem! — odparł Dominik.
Anna przytuliła go, gładząc po głowie, powstrzymując łzy, których już nie dało się zatrzymać.
W drodze do domu wstąpili do sklepu. Dominik nie rozumiał, iż teraz może wybierać ubrania. Że jest mama, która zapyta, jaką kurtkę chce. I tata, który weźmie go na ręce.
W domu czekał młodszy brat… markotny i zazdrosny. Anna podejrzewała, skąd wiał wiatr — Elżbieta Wiśniewska nie traciła czasu.
— To wszystko moje! Nie będę się dzielił! — burczał Kuba.
— A może on wcale nie jest moim bratem! Sierota jakaś!
Anna zaprowadziła obu przed lustro.
— Popatrzcie. Te nosy, te usta, uszy. Jesteście braćmi.
I nagle Kuba się uśmiechnął. Nieśmiało. Ale po raz pierwszy — szczerze.
Tymczasem Elżbieta Wiśniewska pakowała walizki. Jan zaproponował, by przeprowadziła się do mieszkania, które dawno dla niej kupił. Bez krzyków. Ale stanowczo. Nie będzie już panią tego domu.
Anna stała w korytarzu i słyszała jej rozmowę przez telefon:
— Tak, wyprowadzam się. Mieszkanie — przepych. Syn dba o mnie. Teraz wreszcie będę żyła dla siebie. Odpocznę. Jestem szczęśliwa.
Anna gorzko się uśmiechnęła.
A kiedy ty żyłaś dla kogoś innego niż siebie, Elżbieto?
Teraz jej rodzina była kompletna. Teraz miała dwóch synów. A serce już nie płakało. Śpiewało.
