Pamiętam dzień, gdy Mikołaj przekroczył próg naszego domu. Miał pięć lat chudy, z czujnymi oczami, które wydawały się zbyt duże jak na jego twarz. W dłoniach ściskał wytarty plecak jedyne, co posiadał. Ja i Kasia czekaliśmy na tę chwilę trzy lata.
Witaj w domu, mistrzu powiedziałem, kucając, by znaleźć się na jego poziomie.
Milczał. Tylko patrzył. Mieszanina strachu i nieufności jakby nie wiedział, czy może nam zaufać.
Pierwsze miesiące były trudne. Krzyczał przez sen, chował się pod łóżko, gdy słyszał głośne dźwięki. Na zmianę wstawaliśmy do niego w nocy, głaskaliśmy jego włosy, szeptaliśmy, iż wszystko jest dobrze, iż nikt go już nie odda.
Nie oddacie mnie, prawda? zapytał pewnego razu po kolejnym koszmarze.
Nigdy, synku odpowiedziałem. I choć mówiłem to pewnym głosem, coś ścisnęło mnie w środku: samo słowo oddać boleśnie drapało serce.
Minął rok. Mikołaj rozkwitł. Śmiał się, biegał po podwórku, rysował nas trójkę na lodówce moja rodzina. Gdy po raz pierwszy nazwał mnie tato, nie powstrzymałem łez. Byliśmy szczęśliwi.
A potem wiadomość, na którą czekaliśmy i której się baliśmy.
Jestem w ciąży szepnęła Kasia, trzymając test, który drżał w jej dłoniach.
Przytuliliśmy się, płakaliśmy z radości. Po latach leczenia i rozczarowań to był cud. ale wraz z nim do domu wpełzło coś niewidzialnego. Cisza między nami stawała się coraz gęstsza.
Ludzie wokół sypali dobrymi słowami:
Teraz będziecie mieć prawdziwe dziecko.
Jak dobrze, iż będziecie mieć kogoś swojego.
Te słowa ciąły jak żyletka. Mikołaj też je słyszał. I choć zapewnialiśmy, iż nic się nie zmieni, widział, jak nasze spojrzenia coraz częściej zatrzymywały się na brzuchu Kasi, a nie na nim.
Gdy urodziła się Zosia, trzymałem ją w ramionach i poczułem coś, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłem: instynktowną więź, niemal zwierzęcą. Była moją kopią. Moją krwią. I w tej chwili euforii zakradł się cień.
Mój brat powiedział to, czego ja choćby nie śmiałem pomyśleć:
A co teraz z chłopcem? Przecież możecie go oddać. Teraz macie swoje dziecko.
Machnąłem ręką, ale słowa osiadły w głowie jak trucizna. Z każdą bezsenną nocą, z każdą godziną, gdy kołysałem Zosię i słyszałem, jak Mikołaj samotnie bawi się w swoim pokoju, ta myśl wracała.
Kasia odezwała się pierwsza:
Może rzeczywiście będzie mu lepiej w innej rodzinie? Gdzie będzie jedynakiem? Nie dajemy teraz rady.
Przeszedł mnie chłód. Ale milczałem. I gdy następnego dnia wykręciłem numer pracownika socjalnego, głos mi drżał:
Chcielibyśmy omówić możliwość zmiany opieki.
Na drugim końcu zapadła cisza.
Panie Kowalski, czy pan zdaje sobie sprawę, iż ten chłopiec uważa was za swoją rodzinę? spytała w końcu.
Tak. Ale okoliczności się zmieniły.
Po rozmowie długo siedziałem w ciemności. Czułem wstręt do siebie a jednocześnie dziwny spokój, jakbym zrzucił ciężar. Ale gdy wieczorem Mikołaj podszedł do mnie, przytulił się do dłoni i szepnął:
Tato, zrobiłem coś złego?
wszystko we mnie pękło.
Tej nocy patrzyłem, jak śpi, i nagle zrozumiałem: Zosia przyszła do naszego życia przez przypadek. A Mikołaj przez nasz wybór. I ten wybór czyni nas rodzicami o wiele głębiej niż wspólne DNA.
Kasieńko, nie możemy tego zrobić powiedziałem w środku nocy. Nie możemy go stracić.
Rozpłakała się. Wypłakała cały wstyd, zmęczenie, strach.
Następnego ranka usiedliśmy obok Mikołaja.
Synku zaczęła cicho chcemy, żebyś wiedział: zostajesz z nami. Na zawsze.
Patrzył to na nią, to na mnie. Oczy zabłysły łzami.
Nie oddacie mnie?
Nigdy przytuliłem go. Jesteś naszym synem. A Zosia twoją siostrą. To nasza rodzina.
Tego wieczoru pomagał Kasi zmieniać pieluszki, nucił kołysankę, którą kiedyś śpiewaliśmy jemu. I po raz pierwszy zobaczyłem: już stał się starszym bratem.
Minęły lata. Mikołaj wyrósł mądry, wrażliwy, z tą samą głęboką uśmiechniętą twarzą, która kiedyś kryła ból. Zosia go uwielbia. Gdy ktoś pyta, czy są rodzeństwem, śmieje się:
Tak, najbliższym na świecie.
Czasem, gdy patrzę na nich razem, przypominam sobie ten mroczny czas i myślę: jak blisko byliśmy zniszczenia tego, co najcenniejsze. Omal nie wyrzekliśmy się miłości, którą sami wybraliśmy.
Teraz wiem na pewno: rodzicielstwo to nie biologia. To decyzja. Codzienna, świadoma, czasem bolesna.
I za każdym razem, gdy Mikołaj nazywa mnie tato, słyszę w tym nie tylko zwrot ale drugą szansę.
