Nazywam się Zofia. Mieszkam w małym miasteczku na Podkarpaciu, gdzie wszyscy znają się nawzajem, a ploty rozchodzą się szybciej niż wiatr. Z mężem jesteśmy szczęśliwym małżeństwem od wielu lat i mamy dwoje dorosłych dzieci — syna i córkę. Mój mąż zawsze dobrze zarabował, dlatego poświęciłam się rodzinie: domowi, dzieciom, ciepłu domowego ogniska. To było moje powołanie i nigdy nie żałowałam tej decyzji.
Nasze dzieci już dawno dorosły i opuściły rodzinne gniazdo. Córka, Kinga, wyszła za mąż i teraz mieszka we Włoszech, ciesząc się słońcem i nowym życiem. Często rozmawiamy przez telefon i wiem, iż jest szczęśliwa. Natomiast syn, Bartosz, został bliżej — w pobliskim Krakowie. Ożenił się i zawsze byłam dumna, jak ułożył sobie życie: silna rodzina, dobra praca, szacunek współpracowników.
Jesteśmy już na emeryturze, ale starcza nam pieniędzy, by żyć wygodnie. Nigdy nie obciążaliśmy dzieci prośbami o pomoc i zawsze staraliśmy się dla nich być oparciem. Dlatego gdy Bartosz zaprosił nas na obchód dziesięciolecia swojego małżeństwa, ucieszyłam się. To była okazja, by znów być razem, cieszyć się z sukcesów syna i jego rodziny. Przyjęcie odbywało się w eleganckiej restauracji na Rynku, a ja wyczekiwałam tchnienia rodzinnego ciepła.
W restauracji zgromadziło się mnóstwo gości: przyjaciół Bartosza, jego kolegów z pracy, krewnych. Atmosfera była lekka i radosna. Goście wznosili toasty, gratulowali jubilatom, dzielili się serdecznymi słowami. Potem nadeszła chwila, gdy zaczęto opowiadać zabawne historie z przeszłości. Bartosz, promieniejąc uśmiechem, zwrócił się nagle do mnie i poprosił, bym opowiedziała coś śmiesznego z jego dzieciństwa. Byłam wzruszona — mój syn chciał, bym podzieliła się czymś osobistym, czymś, co nas łączy.
Zamyśliłam się i przypomniałam sobie, jak Bartosz będąc mały uwieliał wchodzić do szafy siostry, zakładać jej sukienki i z poważną miną ogłaszać, iż jest teraz „księżniczką”. Ta historia zawsze wywoływała uśmiech na naszych twarzach — taka niewinna dziecięca zabawa. Opowiedziałam ją z czułością, a goście wybuchnęli śmiechem, niektórzy choćby pokiwali głowami z rozrzewnieniem. Myślałam, iż dodałam wieczorowi serdeczności.
Lecz po kilku minutach Bartosz podszedł do mnie, a jego twarz była wykrzywiona gniewem. „Mamo, jak mogłaś? Wystawiłaś mnie na pośmiewisko przed wszystkimi!“ — syknął. Zamarłam. Moje słowa, wypowiedziane z miłością, nagle stały się dla niego ciosem. Próbowałam tłumaczyć, iż nie chciałam niczego złego, iż to tylko niewinna historia, ale on tylko machnął ręką i odszedł. Resztę wieczoru unikał mnie, a ja czułam, jak moje serce ściska się z bólu i niezrozumienia.
Minęło dwa tygodnie, ale rana w sercu tylko się pogłębia. Bartosz nie dzwonił, nie pisał. Gdy wybierałam jego numer, zrzucał połączenie, jakbym była obcą osobą. Zrozpaczona postanowiłam pojechać do niego, by porozmawiać i wyjaśnić sytuację. Ale ta rozmowa złamała mi serce. „Nie chcę cię widzieć, mamo — powiedział zimno. — Wystawiłaś mnie do wiatru przed przyjaciółmi i kolegami. Jak mam się teraz na nich patrzeć?“ Jego słowa ciąły jak nóż. Próbowałam się usprawiedliwiać, tłumaczyć, iż nie miałam złych zamiarów, ale on tylko powtórzył: „Po prostu odejdź“.
Minęły już dwa miesiące, a my wciąż nie rozmawiamy. Mój syn, którego wychowałam, kochałam, chroniłam, odwrócił się odeń przez jedną niewinną opowieść. Nie śpię po nocach, myśląc o tamtym wieczorze, próbując zrozumieć, gdzie popełniłam błąd. Przecież to była tylko dziecięca zabawa, którą wiele dzieci przechodzi. Dlaczego tak bardzo to przeżył? Może naprawdę nie rozumiem jego świata, jego wartości?
Wciąż mam nadzieję, iż czas zagoi tę ranę. Może Bartosz ochłonie i zrozumie, iż nie chciałam mu wyrządzić krzywdy. Ale na razie moje serce pęka z bólu i żalu. Opowiedziałam o tym Kindze, a ona była wstrząśnięta: „Jak on mógł tak z tobą postąpić, mamo?“ Jej wsparcie dodaje otuchy, ale nie uśmierza bólu. Czy naprawdę straciłam syna przez jedną głupią historię? Jak mam z tym żyć?
