Pewnego letniego dnia, gdy słońce zalewało ulice Warszawy złotym blaskiem, Katarzyna Nowak siedziała w cieniu rozłożystego kasztanowca, tuląc swój ośmiomiesięczny brzuch. W kieszeni miała zaledwie dwadzieścia złotych, a w sercu ogromny strach o przyszłość swojego dziecka.
„Nie płacz, kochanie” – szeptała do brzucha, czując delikatne kopnięcie w odpowiedzi. „Mama znajdzie sposób. Zawsze znajdowała.” Ale tym razem nie była pewna. Tego ranka jej były partner, Tomasz Kowalski, spełnił swoją groźbę. „Jeśli nie wrócisz do mnie, pożałujesz” – powiedział, gdy w końcu odważyła się od niego odejść po dwóch latach manipulacji.
Katarzyna mylnie sądziła, iż to kolejna pusta groźba. Ale Tomasz wypowiedział umowę najmu ich małego mieszkania i wezwał policję, by ją wyrzucono. „Proszę, jestem w ciąży” – błagała funkcjonariusza, gdy wynoszono jej skromne rzeczy. „Dajcie mi choć kilka dni, żeby znaleźć nowe miejsce.”
Tak oto pewnego wtorkowego ranka 24-letnia Katarzyna Nowak znalazła się dosłownie na ulicy.
W tym samym czasie, w luksusowym mercedesie stojącym na światłach, Marek Wiśniewski, jeden z najbogatszych biznesmenów w Polsce, niecierpliwie stukał palcami w kierownicę. Miał za sobą długie spotkanie z inwestorami i spieszył się na wideokonferencję. Gdy światło zmieniło się na zielone, jego wzrok padł na młodą kobietę pod drzewem.
Coś w jej postawie mimo widocznego zmęczenia, trzymała się z godnością przykuło jego uwagę. Zawrócił i zaparkował kilka metrów dalej.
„Wszystko w porządku?” zapytał, pochylając się nad nią. Jego głos był cieplejszy, niż się spodziewała.
„Wszystko w porządku” odparła Katarzyna, unosząc podbródek. „Tylko odpoczywam.”
Marek spojrzał na jej walizkę, wytarte ubranie i spuchnięte od płaczu oczy. „Potrzebuje pani pomocy?”
„Nie potrzebuję jałmużny.”
„Nie oferuję jałmużny” odparł spokojnie. „Pytam, czy potrzebuje pani pomocy. To różnica.”
W końcu Marek zaproponował jej pracę w swojej bibliotece. „Mam w domu ponad pięć tysięcy książek, które trzeba uporządkować. jeżeli studiowała pani filologię, na pewno da sobie pani radę.”
Katarzyna przyjęła propozycję, choć nieufnie. Nie miała wyboru za kilka tygodni miała urodzić, potrzebowała cudu. A może ten smutnooki nieznajomy był właśnie tym cudem?
Gdy Marek zawiózł ją do swojego pałacyku na Mokotowie, Katarzyna nie mogła uwierzyć własnym oczom. Ogromna biblioteka z książkami poukładanymi bez ładu, pokój gościnny z łazienką, a w szafie ubrania, w tym ciążowe.
„To były rzeczy mojej żony” wyjaśnił Marek, gdy zobaczył jej zdziwienie. „Ona też była w ciąży, gdy…” Jego głos się załamał.
Tej nocy, po gorącej kąpieli i w wygodnym łóżku, Katarzyna po raz pierwszy od miesięcy poczuła nadzieję.
Następne tygodnie upłynęły na porządkowaniu biblioteki i stopniowym oswajaniu się z nową sytuacją. Marek okazał się troskliwym pracodawcą przynosił herbatę imbirową na poranne mdłości, pytał o samopoczucie, a wieczorami opowiadał o swojej zmarłej żonie, Agnieszce.
Pewnego popołudnia, gdy Katarzyna stała na drabinie, sięgając po książkę z najwyższej półki, nagle poczuła ostry ból.
„Coś jest nie tak” wyszeptała, chwytając się półki. „Jeszcze pięć tygodni do terminu…”
Marek bez słowa wziął ją na ręce i wyniósł do samochodu.
„Nie mam pieniędzy na szpital” próbowała protestować.
„Przestań myśleć o pieniądzach. Liczy się tylko ty i dziecko.”
W szpitalu okazało się, iż ma przedwczesny poród. Po długich godzinach walki, mały Jakub przyszedł na świat, ważąc zaledwie dwa kilogramy.
Przez następne dni Marek nie opuszczał ich na krok. Gdy w końcu mogli wrócić do domu, okazało się, iż w pokoju obok pokoju gościnnego Marek urządził pełnowymiarowy pokój dziecięcy z łóżeczkiem, przewijakiem, pieluchami i górą ubranek.
„Nie mogę tak ciągle przyjmować twojej pomocy” zaprotestowała Katarzyna.
„Nie przyjmujesz pomocy” odparł Marek. „Budujemy rodzinę. Z wyboru.”
Wtedy po raz pierwszy pocałowali się nieśmiało, pełni obaw, ale i nadziei.
Minęły trzy miesiące. Pewnego ranka, gdy Katarzyna karmiła Jakuba w kuchni, rozległ się dzwonek do drzwi.
„Przyszedł Tomasz” oznajmiła zdenerwowana gosposia. „Twierdzi, iż to jego syn.”
Marek wyszedł pierwszy. „Jak śmiesz się tu pokazywać?” warknął, blokując wejście.
„To moje dziecko” syknął Tomasz. „Mam prawa.”
Rozpętała się awantura. W końcu Tomasz wyjawił swoje prawdziwe intencje: „Ile mi dasz, żeby dać wam spokój?”
„Właśnie przyznałeś się do wymuszenia” warknął Marek, wyciągając telefon. „Policja już jedzie.”
Sprawa trafiła do sądu. Dzięki zeznaniom Katarzyny i nagraniom, na których Tomasz przyznawał, iż nigdy nie chciał dziecka, Marek wygrał prawo do adopcji Jakuba.
W dzień rozprawy sądowej, gdy wychodzili z budynku sądu jako oficjalna rodzina, Marek nagle uklęknął na chodniku.
„Katarzyno Nowak” zaczął, zanim wyciągnął pierścionek. „Dziesięć miesięcy temu uratowałaś mnie z pustego życia. Dałaś mi syna i miłość, o jakiej nie śmiałem marzyć. Zostaniesz moją żoną?”
„Tak” wyszeptała przez łzy.
Ich ślub odbył się w ogrodzie willi na Mokotowie. Mały Jakub, który właśnie stawiał pierwsze kroki, niósł pierścionki w koszyczku.
„Tato!” zawołał radośnie, gdy Marek wziął go na ręce.
„Tak, synku” odparł Marek, całując żonę. „Jesteśmy rodziną. Na zawsze.”
I tak, zaczynając od przypadkowego spotkania pod kasztanowcem w Warszawie, dwoje samotnych ludzi znalazło w sobie nawzajem to, czego szukali całe życie prawdziwą miłość i rodzinę. A mały Jakub, który pewnego dnia wyrośnie na mądrego i dobrego człowieka, zawsze będzie wiedział, iż rodz
