— Zobacz, kim się stałaś! — Kolobok, a nie kobieta!

„Patrz, do kogo się upodobniłaś! Kopciuszek, a nie kobieta!” – Wojciech patrzył na żonę z pogardą, czując, iż ma już dość i pragnie uciec jak najdalej od ich wspólnego domu.

„Kochanie, dopiero co urodziłam naszego synka. Daj mi czas, schudnę” – Małgorzata ledwo powstrzymywała łzy.

„Żony wszystkich moich kumpli urodziły i dawno są szczupłe. choćby w ciąży nie tyły jak ty!”

W głębi duszy Wojciech gardził Małgorzatą. Nie taką chciał mieć u boku – marzyło mu się o kobiecie pewnej siebie, pełnej życia, zawsze zadbanej, choćby w domu.

A przed nim stała przygnieciona codziennością kobieta w zniszczonym szlafroku, z przepraszającym wyrazem twarzy.

Ale Natalia – to zupełnie co innego!

Zuchwała, pewna siebie, piękna!

Czeka na niego, kocha go z namiętnością. I, oczywiście, jak każda kochanka, marzy, by zostawił Małgorzatę.

Dłoń Wojciecha sięgnęła po telefon w kieszeni.

„Wyjdę się przewietrzyć, przy okazji kupię chleb” – skłamał.

Na zewnątrz od razu zadzwonił do Natalii.

„Cześć, Kotku! Tak za tobą tęskniłem. Nie mogę wytrzymać w domu. Chcę do ciebie! Mogę teraz wpaść?”

„Oczywiście, czekam, cmok” – odpowiedziała słodko Natalia.

Wojciech wrzucił chleb na stół, skrzywił się na płacz dziecka i rzucił Małgorzacie, iż został wezwany na dodatkową zmianę.

Pracował na zmiany, więc kłamstwo o zastępstwie za chorego kolegę przeszło gładko.

Małgorzata skinęła ze zrozumieniem i chciała go pocałować, ale Wojciech uniknął jej czułości, udając roztargnienie.

Gdy dziecko zasnęło, Małgorzata została sama w pustym mieszkaniu, rozmyślając nad słowami męża.

Tak, zmieniła się od ślubu, przestała dbać o siebie, przytyła.

Maluch zajmował jej cały czas, więc jadła byle co i często w nocy.

Zegar wskazywał już 23:00.

Spróbowała zadzwonić do męża, ale telefon był wyłączony.

Nakarmiła synka i położyła się spać.

Następnego ranka Wojciech wrócił i od progu oświadczył, iż odchodzi. Że zakochał się w innej, a jej już nie kocha. Ale syna nie zostawi i będzie płacić alimenty.

Trudno opisać, co czuła wtedy Małgorzata. Ale nie rozpłakała się, nie błagała, by został.

Minął rok…

W tym czasie wiele się zmieniło. Synek podrósł i zaczął chodzić do przedszkola. Małgorzata znalazła pracę, zapisała się na siłownię i basen. Waga powoli spadała. Nie była jeszcze idealnie szczupła, ale wyglądała znacznie lepiej.

W pracy pomagał jej kolega, Krzysztof.

Pewnego dnia zaprosił ją do kina, potem na spacer. Zaczęli się spotykać, a pół roku później wzięli ślub.

Jej figura nie była dla niego problemem – widział jej dobre serce, piękne oczy i cenił jej charakter.

Syna Małgorzaty pokochał jak własnego, a chłopiec z czasem zaczął nazywać go tatą.

Pewnego dnia spotkała dawną sąsiadkę ze starego mieszkania.

„Małgosia, uwierzysz? Widziałam Wojtka! Ożenił się z tą swoją kochanką! Niedawno urodziła, strasznie przytyła. Teraz on stale zostaje po godzinach w pracy.”

Małgorzata wzruszyła ramionami – dawno nie myślała o byłym mężu. Alimenty wpływały, ale marne grosze, a synem interesował się rzadAle w sercu Małgorzaty nie było już miejsca na żal, bo znalazła prawdziwą miłość, która dała jej więcej, niż kiedykolwiek mogła sobie wymarzyć.