Kasia i Tomek przekroczyli próg domu, gdzie ciepłe światło nocy sączyło się przez szerokie okna, odbijając się w delikatnych naczyniach ustawionych na półkach. Helena wyciągnęła ramiona, jej oczy błyszczały euforią i ulgą.
Kochani, cóż za piękna niespodzianka! zawołała, ściskając ich kolejno. Kasiu, córeczko, stałaś się moja od dnia, gdy przekroczyłaś mój próg. I ty, Tomek tak bardzo się cieszę, iż cię widzę, synu!
Gwar radosnego spotkania zdawał się rozpuszczać resztki napięcia w powietrzu. Kasia czuła, jak serce bije jej lżej, a uśmiech zmieniał się z emocji w ciepłe, znajome uczucie.
Gospodyni zaprowadziła ich do udekorowanej jadalni, gdzie stół już czekał: biały obrus, świeże kwiaty w prostym bukiecie, elegancka zastawa, a w powietrzu unosił się zapach pasztetu, gorącego żurku i ciepłych drożdżówek.
Wszystko przygotowałam osobiście powiedziała Helena. Układając menu, myślałam z nostalgią o waszych wspólnych wieczorach mam nadzieję, iż nie macie nic przeciwko, iż jest dość tradycyjne.
Tomek wchłaniał obecność matki wilgotnymi oczami; Kasia patrzyła na elegancję przygotowań z wdzięcznością. W tej chwili proste słowa Heleny, pełne przerw i akceptacji, wydawały się najprawdziwszym świadectwem tego, czym byli i czym wciąż mogli być.
Dołączyli goście: kuzynka Heleny, Marta, z mężem Andrzejem, przybyłym gdzieś z Bawarii, o promiennych uśmiechach; potem kilku bliskich przyjaciół, Tobiasz i Elżbieta, przyjezdni z Włoch garść ludzi neutralnych, ale o ciepłych spojrzeniach, którzy bez słów tworzyli bezpieczną przestrzeń.
Zajęli miejsca przy stole. Pierwsze danie: kremowa zupa grzybowa z chrupiącą cebulką i łyżką śmietany, smak przywodzący na myśl dzieciństwo. Kasia smakowała ją powoli, pozwalając aromatowi ją uspokoić, gdy jedna z gości, Ewa, odezwała się:
Gratulacje studia jogi, Kasiu! Śledzę cię online to wspaniałe miejsce!
Kasia lekko się zarumieniła, ledwie szepcząc:
Dziękuję nie sądziłam, iż wieść dotrze tak daleko.
Tomek spojrzał na nią czule i dodał:
Ja się tym dyskretnie zająłem: rozesłałem kilka ogłoszeń wśród znajomych, a wieść dotarła do lokalnych grup. Masz rosnącą społeczność, gratulacje.
W tym gronie słowa płynęły spokojnie, bez zawirowań. Helena, sięgając po dłoń córki, powiedziała:
Ciężko było mi cię puścić, moja droga, ale teraz podoba mi się, co widzę. Jesteście oboje wspaniałymi ludźmi.
Rozpoczęła się spokojna rozmowa o życiu: plany Kasi związane ze studiem, wyzwania jego rozbudowy; Tomek opowiadał o swoich pierwszych projektach konsultingowych, o euforii pomagania małym firmom w odkrywaniu potencjału. Rozmowa była naturalna, bez sztuczności.
W pewnym momencie toast: Andrzej uniósł kieliszek.
Za Kasię, która uczy nas, iż tam, gdzie jest serce, tam jest uzdrowienie! powiedział, mieszając polski z niemieckim.
I za Tomka, który pokazuje, jaką siłę ma odwaga zmiany.
Kasia spojrzała na kieliszek ciemnego wina, potem w oczy Tomka. Uniosła swój, głos jej drżał:
Za nas za to, co było, za to, co jest, i za to, co może nadejść.
Brakowało tylko słów miłość czy pojednanie, ale wyraz ich twarzy mówił wszystko. W kieliszku, oświetlonym blaskiem żyrandola, odbijały się dotąd nieznane nadzieje.
Wieczór płynął wśród cichych śmiechów, opowieści o dawnych wyjazdach do Toskanii, żartów o kimś, kto podczas nalewania zupy utopił łyżkę. Proste historie budowały mosty między przeszłością a teraźniejszością.
Na koniec, gdy talerze były już niemal puste, Helena przyniosła deser: linzer z malinową konfiturą, orzechowe ciasto o delikatnym aromacie i sorbet owocowy każdy kęs pełen wspomnień.
Tomek, otrzepując okruszek z palców, spojrzał Kasi w oczy i cicho powiedział:
Myślałem, iż już nigdy nie porozmawiamy tak po prostu. Ale teraz warto było na to czekać.
Kasia uśmiechnęła się i, bez słów, poczuła, jak w piersi rozluźnia się węzeł. Późno, w ciepłym świetle, z echem przeszłości, ale i obietnicą innej teraźniejszości.
Wychodząc na werandę pod rozgwieżdżonym niebem, Kasia i Tomek usiedli na białych drewnianych krzesłach. Miękki blask otulał ich twarze; nocny śpiew ptaków niósł zapach ogrodowych kwiatów i coś więcej zapach przebaczenia.
Mieszkanie 17A było dla mnie przestrzenią, spokojem i strachem, iż mogę czegoś żałować powiedziała Kasia.
Mieszkanie 17B było twoje daleko, a jednak blisko, przez cały czas.
Tomek westchnął.
Tak. Nie wiem, czy miałbym odwagę być tuż obok ciebie, ale już nie chciałem odchodzić.
Ich spojrzenia spotkały się, czułe, bezpretensjonalne. W tej chwili nie liczyła się przeszłość ani ból. Jak gwiazdy mrugające w nocy, ich losy odnalazły cichą harmonię, z której mogło narodzić się coś nowego ludzkiego, ciepłego i szczerego.
Wstali i przytulili się, obserwowani przez Helenę, która patrzyła na nich z górnego okna. Wspólne pragnienie pokoju i bliskości wybrało drogę pojednania, nie rozstania.
Następnego dnia, na uroczystości, ich twarze znów były blisko. Długie spotkanie wypełnione było radością: rodzina, żarty, a w centrum wszystkiego Kasia i Tomek, którzy bez słów potwierdzali, iż czas choćby czas przebaczenia czasem potrzebuje tylko miejsca w sercu i wspólnie zrobionego kroku.
A gdyby ktoś później zapytał: Co się stało, gdy Kasia i Tomek znów się spotkali?, wystarczyłby uśmiech pełen ciepła.
