Powiedziała, iż nie nadaję się na ojca a ja wychowałem te dzieci od samego początku.
Kiedy moja siostra Ola zaczynała rodzić, byłem na drugim końcu województwa na zjeździe motocyklowym. Błagała, żebym nie odwoływał wyjazdu, twierdziła, iż wszystko będzie dobrze, iż jeszcze jest czas.
Czasu, którego nie było.
Przyszły na świat trzy piękne maluchy a ona nie dała rady.
Pamiętam, jak trzymałem te maleńkie zawiniątka, które wierciły się na oddziale intensywnej terapii noworodków. Ja wciąż pachniałem benzyną i skórzaną kurtką. Nie miałem planu, nie miałem pojęcia, co zrobić. Ale spojrzałem na nie Zosię, Jadzię i Kornela i zrozumiałem: stąd nie odejdę.
Zamieniłem nocne wypady na nocne karmienia. Chłopaki z warsztatu ogarniali moje zmiany, żebym zdążył odebrać dzieci z przedszkola. Nauczyłem się pleść warkocze Jadzi, uspokajać Zosię, gdy wpadała w histerię, i przekonywać Kornela, żeby zjadł coś innego niż makaron z masłem. Przestałem jeździć na długie rajdy. Sprzedałem dwa motocykle. Złapałem się za głowę i zbiłem piętrowe łóżka.
Pięć lat. Pięć urodzin. Pięć zim z grypą i rotawirusem. Nie byłem idealny, ale byłem. Codziennie.
A potem pojawił się on.
Ojciec biologiczny. Nie figurował w aktach urodzenia. Ani razu nie odwiedził Oli w ciąży. Według niej, stwierdził, iż trojaczki nie pasują do jego stylu życia.
Ale teraz? Chciał je zabrać.
I nie przyszedł sam. Przywiózł ze sobą panią pedagog, Magdę. Ona spojrzała na moje poplamione smarem kombinezony i orzekła, iż nie jestem odpowiednim środowiskiem wychowawczym na dłuższą metę.
Nie mogłem uwierzyć własnym uszom.
Magda obeszła nasz mały, ale schludny dom. Widziała dziecięce rysunki na lodówce. Rowery w ogródku. Kalosze w przedpokoju. Uśmiechała się uprzejmie. Robiła notatki. Zauważyłem, jak jej wzrok zatrzymał się na moim tatuażu na karku.
Najgorsze, iż dzieci nic nie rozumiały. Zosia schowała się za mną. Kornel zaczął płakać. Jadzia zapytała: Ten pan będzie naszym nowym tatusiem?
Odpowiedziałem: Nikt was stąd nie zabierze. Chyba iż przez sąd.
I teraz rozprawa za tydzień. Mam adwokata. Dobrego. Koszmarnie drogiego, ale warto. Mój warsztat ledwo zipie, bo ogarniam wszystko sam, ale sprzedałbym choćby ostatni klucz, żeby zatrzymać moje dzieci.
Nie wiedziałem, co postanowi sędzia.
W przeddzień rozprawy nie mogłem spać. Siedziałem przy kuchennym stole, trzymając w dłoniach rysunek Zosi ja, trzymający ich za ręce przed naszym domkiem, a w rogu słońce i parę chmur. Proste bazgroły, ale, szczerze mówiąc, wyglądałem na tym rysunku szczęśliwszy, niż kiedykolwiek byłem w życiu.
Rano włożyłem koszulę z guzikami, której nie nosiłem od pogrzebu Oli. Jadzia wyszła z pokoju i powiedziała: Wujku Darku, wyglądasz jak ksiądz.
Miejmy nadzieję, iż sędziemu podobają się księża, próbowałem żartować.
Sąd wyglądał jak inny świat. Wszystko beżowe i błyszczące. Przede mną siedział Tomek w drogim garniturze, udając troskliwego ojca. Przyniósł choćby zdjęcie trojaczków w kupionej ramce jakby to cokolwiek znaczyło.
Magda odczytała swoją opinię. Nie kłamała, ale też nie starała się złagodzić oceny. Wspomniała o ograniczonych zasobach edukacyjnych, obawach o rozwój emocjonalny i, oczywiście, braku tradycyjnej struktury rodzinnej.
Ściskałem pięści pod stołem.
Potem była moja kolej.
Opowiedziałem sędziemu wszystko. Od telefonu o Oli po to, jak Jadzia zwymiotowała mi na plecy w czasie długiej podróży, a ja choćby nie drgnąłem. Mówiłem o opóźnieniu w mowie Zosi i o tym, jak wziąłem drugą pracę, żeby zapłacić logopedę. O tym, jak Kornel nauczył się pływać tylko dlatego, iż obiecałem mu hamburgera w każdy piątek, jeżeli nie podda się.
Sędzia spojrzał na mnie i zapytał: Naprawdę uważa pan, iż jest w stanie sam wychować troje dzieci?
Przełknąłem ślinę. Mogłem skłamać. Ale nie zrobiłem tego.
Nie. Nie zawsze, powiedziałem. Ale robię to. Codziennie, od pięciu lat. Nie dlatego, iż miałem obowiązek. Robię to, bo to moja rodzina.
Tomek pochylił się do przodu, jakby chciał coś powiedzieć. Ale milczał.
A potem stało się coś.
Jadzia podniosła rękę.
Sędzia, zaskoczony, powiedział: Młoda dama?
Wstała na stołku i oznajmiła: Wujek Darek przytula nas każdego ranka. A gdy mamy złe sny, śpi na podłodze przy naszym łóżku. I raz sprzedał swój motocykl, żeby naprawić nam ogrzewanie. Nie wiem, jaki jest tata, ale my już mamy swojego.
Cisza. Kompletna cisza.
Nie wiem, czy to przeważyło. Może sędzia już dawno podjął decyzję. Ale gdy w końcu powiedział: Opieka pozostaje przy panu Darku Kowalskim, odetchnąłem tak mocno, jakbym wstrzymywał oddech od lat.
Tomek choćby na mnie nie spojrzał, gdy wychodził. Magda skinęła mi głową ledwo zauważalnie.
Tamtego wieczoru zrobiłem tosty z serem i pomidorową ulubione danie dzieci. Jadzia tańczyła na kuchennym stole. Kornel wymachiwał nożem do masła jak mieczem świetlnym. Zosia przytuliła się do mnie i szepnęła: Wiedziałam, iż wygrasz.
I w tej chwili, mimo tłustej kuchni i całego zmęczenia, poczułem się jak najbogatszy człowiek na świecie.
Rodzina to nie krew. To ci, którzy zostają. I zostają. choćby gdy jest trudno.
Jeśli wierzysz, iż miłość czyni kogoś rodzicem podziel się tą historią. Być może komuś właśnie dziś jest to potrzebne.
