Pamiętam dzień, kiedy Mateusz przekroczył próg naszego domu. Miał pięć lat chudy, z czujnymi oczami, które zdawały się zbyt duże jak na jego twarz. W dłoniach ściskał wytarty plecak jedyne, co posiadał. Z Martą czekaliśmy na tę chwilę trzy lata.
Witaj w domu, mały bohaterze powiedziałem, kucając, by znaleźć się na jego poziomie.
Milczał. Tylko patrzył. W jego wzroku mieszały się strach i nieufność jakby nie wiedział, czy ma prawo nam ufać.
Pierwsze miesiące były trudne. Krzyczał przez sen, chował się pod łóżko, gdy usłyszał głośne dźwięki. Na zmianę wstawaliśmy do niego nocą, głaskaliśmy jego włosy, szeptaliśmy, iż wszystko będzie dobrze, iż nikt go już nie odda.
Nie oddacie mnie, prawda? zapytał pewnego razu po kolejnym koszmarze.
Nigdy, synku odpowiedziałem. I choć mówiłem to stanowczo, coś ścisnęło mnie w środku: samo słowo oddać boleśnie drasnęło serce.
Minął rok. Mateusz rozkwitł. Śmiał się, biegał po podwórku, rysował nas trójkę na lodówce moja rodzina. Gdy pierwszy raz nazwał mnie tato, nie powstrzymałem łez. Byliśmy szczęśliwi.
A potem wiadomość, na którą czekaliśmy i której się baliśmy.
Jestem w ciąży szepnęła Marta, trzymając test, który drżał w jej dłoniach.
Przytuliliśmy się, płakaliśmy z radości. Po latach leczeń i rozczarowań to był cud. ale razem z nim do domu wkradło się coś niewidzialnego. Cisza między nami gęstniała z dnia na dzień.
Ludzie wokół sypali dobrymi radami:
Teraz będziecie mieli prawdziwe dziecko.
Jak dobrze, iż będziecie mieć kogoś swojego.
Te słowa ciąły jak nóż. Mateusz też je słyszał. I choć zapewnialiśmy, iż nic się nie zmieni, widział, jak nasze spojrzenia coraz częściej zatrzymywały się na brzuchu Marty, a nie na nim.
Gdy urodziła się Zosia, trzymałem ją na rękach i poczułem coś, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłem: instynktowną więź, niemal zwierzęcą. Była moją kopią. Moją krwią. I w tej chwili euforii wkradł się cień.
Mój brat powiedział to, o czym choćby nie śmiałem pomyśleć:
A co teraz z chłopcem? Przecież możecie go oddać. Teraz macie swoje dziecko.
Odsunąłem tę myśl, ale słowa wsiąkły w mnie jak trucizna. Z każdą bezsenną nocą, z każdą godziną, gdy kołysałem Zosię i słyszałem, jak Mateusz samotnie bawi się w swoim pokoju, ta myśl wracała.
Marta odezwała się pierwsza:
Może jednak będzie mu lepiej w innej rodzinie? Gdzie będzie jedynakiem? Nie dajemy teraz rady.
Przeszedł mnie dreszcz. Ale milczałem. A gdy następnego dnia wybrałem numer pracownicy socjalnej, mój głos drżał:
Chcielibyśmy omówić możliwość zmiany opieki.
Na drugim końcu zapadła cisza.
Panie Kowalski, czy pan rozumie, iż ten chłopiec uważa was za swoją rodzinę? spytała w końcu.
Tak. Ale okoliczności się zmieniły.
Po rozmowie długo siedziałem w ciemności. Czułem wstręt do siebie a jednocześnie dziwny spokój, jakbym zrzucił ciężar. ale gdy wieczorem Mateusz przytulił się do mojej ręki i szepnął:
Tato, zrobiłem coś źle?
wszystko we mnie pękło.
Tej nocy patrzyłem, jak śpi, i nagle zrozumiałem: Zosia przyszła na świat dzięki przypadkowi. A Mateusz dzięki naszemu wyborowi. I to właśnie ten wybór czyni nas rodzicami o wiele głębiej niż wspólne DNA.
Marto, nie możemy tego zrobić powiedziałem w środku nocy. Nie możemy go stracić.
Załkała. Wypłakała cały wstyd, zmęczenie, strach.
Następnego ranka usiedliśmy razem z Mateuszem.
Synku zaczęła cicho Marta chcemy, żebyś wiedział: zostajesz z nami. Na zawsze.
Patrzył raz na nią, raz na mnie. W oczach błysnęły łzy.
Nie oddacie mnie?
Nigdy objąłem go. Jesteś naszym synem. A Zosia twoją siostrą. To nasza rodzina.
Tamtego wieczoru pomagał Marcie zmieniać pieluszki, nucił kołysankę, którą kiedyś śpiewaliśmy jemu. I po raz pierwszy zobaczyłem: już stał się starszym bratem.
Minęło wiele lat. Mateusz wyrósł mądry, wrażliwy, z tym samym głębokim uśmiechem, który niegdyś krył ból. Zosia uwielbia go. Gdy ktoś pyta, czy są rodzeństwem, śmieje się:
Tak, najprawdziwszym na świecie.
Czasem, gdy widzę ich razem, przypominam sobie tamten mroczny czas i myślę: jak blisko byliśmy zniszczenia tego, co najcenniejsze. Omal nie wyrzekliśmy się miłości, którą sami wybraliśmy.
Teraz wiem na pewno: rodzicielstwo to nie biologia. To decyzja. Codzienna, świadoma, czasem bolesna.
I za każdym razem, gdy Mateusz mówi do mnie tato, słyszę w tym nie tylko zwrot ale drugą szansę.
