Dziś opowiem wam historię, która zmieniła moje życie.
Nazywam się Wojciech, mam 48 lat. Przez większość czasu uważałem się za szczęśliwego człowieka. Miałem żonę, z którą byliśmy razem prawie piętnaście lat. Przeszliśmy przez wiele – codzienne trudności, choroby, lata, gdy ledwo starczało nam do pierwszego. Ale żadne z tych wyzwań nie wydawało się nie do pokonania, bo obok była ona – moja ukochana Kasia. I nasz syn – Tomek. Dla mnie był sensem istnienia. Wychowywałem go od pierwszych dni, nosiłem na rękach, gdy chorował, uczyłem jeździć na rowerze, odprowadzałem do przedszkola, a potem do szkoły. To był mój chłopiec, mój najbliższy człowiek.
Ale pewnego dnia stało się coś, co wywróciło moją rzeczywistość do góry nogami.
Pokłóciliśmy się z Kasią. Powód wydawał się błahy – jakieś nieporozumienie, ostry ton, zwykłe zmęczenie po latach. Ale wymiana zdań gwałtownie przerodziła się w gwałtowną awanturę. Powiedziałem coś przykrego, a Kasia, w przypływie gniewu, nagle krzyknęła:
— A w ogóle to nie jesteś jego ojcem! Nigdy nim nie byłeś!
Zamarłem. Te słowa ciąły jak nóż. Nie od razu zrozumiałem, co chce powiedzieć. W uszach mi zadzwoniło, krew odpłynęła z głowy. Patrzyłem na nią i nie wierzyłem. W głowie kołatała tylko jedna myśl: „Czy to możliwe?”
Kasia zorientowała się, iż powiedziała za dużo, ale było już za późno. Zakryła twarz dłońmi. Wtedy w drzwiach pojawił się Tomek. Wrócił ze szkoły wcześniej niż zwykle. I, jak na złość, wszedł właśnie w momencie, gdy jego matka wypowiedziała tę okrutną prawdę.
Wszystko usłyszał.
Zapadła ciężka cisza. Nikt się nie poruszał. Powietrze w mieszkaniu stało się gęste, jak przed burzą. I wtedy, w tej ciszy, odezwał się mój syn. Mówił cicho, ale stanowczo:
— Tato, choćby jeżeli nie jesteś moim ojcem z krwi, to zawsze będziesz moim tatą. I kocham cię.
Ocknąłem się jak z koszmaru. Spojrzałem na niego – takiego małego, wrażliwego, a jednocześnie tak silnego w tej dziecinnej szczerości. Oczy wypełniały mi się łzami, ale nie próbowałem ich powstrzymywać. Podszedłem, przytuliłem Tomka, przycisnąłem mocno, a on odwzajemnił uściskiw równie wielką siłą.
Nie wiem, jak długo tak staliśmy. Wiedziałem tylko jedno – nie chcę i nie potrafię stracić tego chłopca. Nie ma znaczenia, iż nie jest ze mnie. To ja go wychowałem. To ja uczyłem go życia. To ja wprowadzałem go w ten mundMy Tomek jest moim synem, i nic tego nie zmieni.
