Mój syn wręczył rysunek policjantowi – i to zapoczątkowało śledztwo.
Na początku myślałam, iż to tylko niewinna, słodka chwila.
Mój sześcioletni syn, Kacper, ostatnio oszalał na punkcie rysowania – dinozaury z ogromnymi pazurami, bitwy robotów, smoki z wyłupiastymi oczami. Jego małe ręce były zawsze poplamione woskiem kredek lub śladami flamastrów, a po całym domu rozrzucone były kartki papieru. Ale tego dnia coś było inaczej.
Wpadł do pokoju, trzymając w ręce rysunek. „Mamo! Zrobiłem to dla policjanta!” – ogłosił z błyszczącymi od ekscytacji oczami.
Spojrzałam. „To miłe, kochanie. Dla którego policjanta?”
„No wiesz – wzruszył ramionami – dla tego, który macha. Dla tego, co rozdaje błyszczące naklejki.”
To musiał być aspirant Nowak. Regularnie patrolował naszą okolicę – sympatyczny, prostolinijny facet o życzliwych oczach i powolnym uśmiechu. Co kilka dni jego radiowóz przejeżdżał ulicą, a on machał do dzieci, rozdawał odznaki małego pomocnika policji i rozmawiał z rodzicami o bezpieczeństwie w dzielnicy. Kacper zawsze był wobec niego trochę nieśmiały, ale wyraźnie coś się zmieniło.
Kilka minut później, jak w zegarku, ulicą przejechał radiowóz. Aspirant Nowak zwolnił, mijając nasz dom, i przyjaźnie pomachał.
Kacper pognał na chodnik, ściskając swój rysunek. „Zaczekaj! Zrobiłem coś dla ciebie!”
Radiowóz zatrzymał się płynnie. Aspirant Nowak wysiadł z lekkim śmiechem. „No hej, mały! Co tam masz?”
Stałam na ganku, obserwując z łagodnym uśmiechem. Kacper zwykle milczał choćby w obecności znanych mu dorosłych. Teraz jednak wyglądał na dumnego.
„Narysowałem ciebie” – powiedział, podnosząc kartkę.
Aspirant Nowak przykucnął, aby znaleźć się na poziomie Kacpra, i przyjął rysunek z ciepłym „dziękuję”. Przyglądał się, a Kacper tłumaczył, co przedstawia.
„To nasz dom. To ty w samochodzie. A to ta pani, która do mnie macha” – wyjaśnił Kacper.
Zamarłam. Jaka pani?
„Jaka pani?” – zapytał delikatnie aspirant, spoglądając w moją stronę.
Kacper wskazał róg papieru. „Ta w oknie. Zawsze macha. Jest w niebieskim domu obok.”
W niebieskim domu.
Mój uśmiech zbladł. Ten dom stał pusty od miesięcy. Kowalscy wyprowadzili się na początku roku. Na trawniku wciąż stała krzywa tablica „NA SPRZEDAŻ”.
Zeszłam z ganku zdezorientowana. „Kacper, co masz na myśli? Tam nikogo nie ma.”
Kacper wzruszył ramionami, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. „Ale ona tam jest. Ma długie włosy. Czasem wygląda smutno.”
Aspirant Nowak powoli wstał, wpatrując się w rysunek. „Mogę to zatrzymać?” – zapytał Kacpra.
Kacper skinął głową. „Jasne! W domu mam jeszcze dużo innych.”
Policjant się uśmiechnął, ale zauważyłam subtelną zmianę w jego tonie. „Dzięki, mały. Powieszę to na komisariacie.”
Gdy wracał do radiowozu, raz jeszcze spojrzał w stronę niebieskiego domu.
Tego wieczora, ledwie ułożyłam Kacpra do łóżka, ktoś zapukał do drzwi.
Aspirant Nowak stał na progu, jego twarz była bardziej skupiona niż zwykle. „Proszę pani, przepraszam za niepokój. Mogę chwilę porozmawiać?”
„Oczywiście. Coś się stało?”
Wszedł do środka i zniżył głos. „Przeszukałem posesję obok. Tak, na wszelki wypadek. Tylne drzwi wyglądają na sforsowane. Zamek jest wyłamany, ledwie trzyma się w futrynie.”
Ścisnęło mnie w żołądku. „Myśli pan, iż ktoś tam mieszka?”
„Możliwe. Jakiś włóczęga. Albo ktoś, kto się ukrywa. Zgłoszenie mówi, iż dom powinien być pusty – jeszcze nie sprzedany. Ale rysunek państwa syna zwrócił moją uwagę. Proszę spojrzeć.”
Pokazał mi rysunek, wskazując na okno na piętrze. Tam, zaskakująco wyraźnie jak na dziecięcą rękę, była czerwona postać – kobieta z długimi włosami, z uniesioną dłonią w geście pożegnania.
„To nie są tylko bazgroły – powiedział. – To celowe.”
W głowie mi się zakręciło. „Myśli pan, iż on naprawdę kogoś widział?”
„Dzieci zauważają rzeczy, na które my dorośli nie zwracamy uwagi. Zwłaszcza gdy nie szukamy niczego niepokojącego. Dziś w nocy wezwę dyskretne wsparcie. Bez świateł, bez syren. Dam pani znać, co znajdziemy.”
Skinęłam głową, a mój wzrok powędrował w stronę ciemnych okien niebieskiego domu obok. Myślałam, iż to tylko kolejna niezamieszkana nieruchomość. Ale teraz… nie byłam już tego taka pewna.
Tej nocy nie mogłam spać. Każdy skrzyp domu sprawiał, iż serce podskakiwało mi do gardła. Około północy usłyszałam ciche szuranie opon po żwirze. Przez żaluzję zobaczyłam smugę światła latarki przesuwającą się po trawniku.
Potem – głosy. Ciche. Stanowcze.
A potem okrzyk: „Mamy kogoś!”
Podbiegłam do okna w samą porę, by zobaczyć, jak dwójka funkcjonariuszy wyprowadza z domu młodą kobietę. Wyglądała na wyczerpaną. Brudną. Jej ubrania były podarte, bosa. Jej twarz była wychudzona, oczy szerokie z przerażenia. Nie stawiała oporu – poruszała się, jakby od tygodni nie widziała światła dziennego.
Serce waliło mi jak oszalałe.
Następnego ranka aspirant Nowak znów się pojawił.
„Jest bezpieczna – powiedział cicho. – Nazywa się Anna. Zgłoszono jej zaginięcie ponad miesiąc temu. Z miasteczka jakieś dwie godziny stąd.”
Zaparło mi dech. „Co tu robiła?”
„Ukrywała się. Uciekła z trudnej sytuacji. Od człowieka, któremu myślała, iż może ufać. Gdy uciekła, trafiła do naszej okolicy i znalazła w tym domu niezamknięte tylne drzwi. Mieszkała na strychu. Bała się wyjść. Nie miała telefonu. Żywiła się tylko tym, co znalazła w śmietnikach.”
„O Boże” – wyszeptałam.
„Ale powiedziała nam jeszcze jedno – kontynuował, a w jego oczach błyszczało coś więcej. – Mówiła, iż widziała w ogrodzie obok małego chłChłopca, który codziennie rysował, a którego uśmiech i machanie dawały jej nadzieję, iż może jeszcze nie wszystko jest stracone.
