— No cóż, pani wiecznie ze wszystkiego niezadowolona! — wyrwało mi się wobec teściowej. Następnego dnia zemściła się w najpodlejszy sposób.
Nazywam się Krzysztof. Mieszkam teraz w Krakowie, jestem po raz drugi żonaty, mam wspaniałą rodzinę i małego synka. Ale blizna po pierwszym małżeństwie wciąż boli — bo tam została moja córka. Została, i to nie z mojej woli.
Pierwszą żonę, Magdę, poznałem na drugim roku studiów. gwałtownie się zżyliśmy, chodziliśmy ze sobą kilka miesięcy. Wtedy zacząłem czuć, iż uczucie gaśnie, ale wtedy Magda powiedziała mi, iż jest w ciąży. Byliśmy zbyt młodzi, od razu wiedziałem — to nie tędy droga. Jednak nie uciekłem od odpowiedzialności: wzięliśmy ślub. Rodzice Magdy podarowali nam na wesele kawalerkę, moi dołożyli się do wyjazdu nad morze.
Po kilku miesiącach urodziła się nasza córka — Zosia. Pokochałem ją od pierwszego wejrzenia. Ale prawdę mówiąc, w rodzinie nie było harmonii. Największym problemem była moja teściowa, Janina Nowak. Mieszkała w sąsiednim bloku i praktycznie nie wychodziła z naszego mieszkania. Ciągle krytykowała: jak trzymam dziecko, jak rozmawiam z żoną, ile zarabiam. Milczałem. Długo. Chciałem być dobry dla żony i córki.
Pewnego dnia wróciłem zmęczony z pracy, a w domu — kolejna awantura. Janina znów niezadowolona. W końcu straciłem cierpliwość:
— Jak długo jeszcze?! Dlaczego pani zawsze musi być ze wszystkiego niezadowolona? Dlaczego nigdy nie uśmiechnie się pani, nie powie dobrego choćby słowa?!
Nie odpowiedziała. Po prostu odwróciła się i wyszła. Pomyślałem — no, nareszcie. Może się zastanowi. Ale nie wiedziałem, iż następnego dnia czeka mnie prawdziwy koszmar.
Nazajutrz wróciłem do domu — i nie mogłem otworzyć drzwi. Klucz nie pasował. Obok stały dwie moje walizki. Z początku nie rozumiałem, co się dzieje. Pukałem, dzwoniłem, krzyczałem. Przez drzwi odezwała się teściowa:
— Zabieraj swoje rzeczy i wynoś się, gdzie chcesz. Żony i córki już nie zobaczysz!
Myślałem, iż to żart. Ale to nie był żart. Magda choćby nie wyszła. Tydzień później złożyła pozew o rozwód. Bez rozmowy. Bez szansy na wyjaśnienia. Zostałem z niczym — bez rodziny, bez wyjaśnień, bez mojej Zosi.
Minęły lata. Ożeniłem się ponownie. Moja druga żona, Kinga, dała mi synka. Jestem szczęśliwy, kocham ich, cenię każdą chwilę. Ale serce boli — za Zosią. Co miesiąc regularnie płacę alimenty. Magda je przyjmuje, ale nie pozwala mi choćby zobaczyć córki. Ani zdjęcia, ani telefonu, ani jednego spotkania.
Dlaczego? Nie wiem. Nie zdradzałem. Nie biłem. Po prostu nie wytrzymałem i powiedziałem jej matce prawdę w oczy.
I za to — wymazano mnie z życia własnego dziecka.
Lekcja? Czasem milczenie jest złotem, ale gdy już mówisz — miej pewność, iż jesteś gotowy na konsekwencje. Bo słowa mogą zamienić się w klucz, który zamyka drzwi na zawsze.
