Życie w Pełni po 70-tce bez Dzieci
Kobieta w wieku 70 lat, która zdecydowała się nie mieć potomstwa, dzieli się swoim spojrzeniem na życie.
Nie chcę, żebyście mi współczuli wręcz przeciwnie, uważam się za naprawdę szczęśliwą z życiem, które zbudowałam, mimo iż w wieku 70 lat nie mam dzieci.
Pewnego razu, podczas wizyty u dermatologa, musiałam długo czekać w kolejce, jak to bywa. Tam poznałam pewną panią, której historia zmieniła mój sposób patrzenia na świat.
Zauważyłam jej nienaganny i elegancki wygląd. Wyglądała na około 65 lat, ale gdy zaczęłyśmy rozmawiać, zdziwiłam się, gdy okazało się, iż ma już ponad 70.
Opowiedziała mi, iż była dwukrotnie zamężna, choć teraz żyje sama. Jej pierwsze małżeństwo zakończyło się rozwodem. Od początku mówiła mężowi, iż nie chce dzieci. Początkowo się z tym zgodził, ale gdy skończyła 30 lat, wrócił do tematu, licząc, iż może jednak zmieni zdanie.
Ta nadzieja nigdy się nie spełniła, więc po wielu rozmowach postanowili się rozstać.
Później wyszła za mężczyznę, który miał córkę z poprzedniego związku. Żyli w harmonii, bo kwestia dzieci już nigdy nie wyszła na tapetę. On nie miał pretensji, iż nie chce mieć własnych dzieci, bo już miał córkę.
Niestety, jej drugi mąż zmarł i od tamtej pory mieszka sama w dużym domu, zapewniając, iż samotność nie jest dla niej problemem.
Wiele osób uważa, iż dzieci będą wsparciem na starość i zawsze będą przy rodzicach. Ona ma jednak inne zdanie: dzieci dorastają i idą własną drogą, budując życie niezależne od rodziców.
Właśnie dlatego nigdy nie chciała zostać matką.
Nie żałuje swojej decyzji ani teraz, ani nigdy.
Cieszy się pełnym życiem i zaspokaja własne potrzeby.
A jeżeli chodzi o podanie szklanki wody zawsze można kogoś poprosić, byle zapłacić, powiedziała z uśmiechem.
Co sądzisz o takim podejściu do życia i szczęścia?
Ostatecznie, jej historia pokazuje wizję życia opartą na niezależności i samorealizacji, kwestionując powszechne przekonania o macierzyństwie i starości w otoczeniu rodziny. Jej doświadczenie uczy, iż satysfakcja życiowa nie zależy od tradycyjnych więzów rodzinnych, ale od sensu, który sami nadajemy swojemu istnieniu.
