Bycie kobietą to podróż. Po 50 w końcu wiesz, dokąd zmierzasz

Kiedyś sądzono, że 40 to granica, po której kobieta gwałtownie się starzeje. 50 urodziny były z kolei jak gwóźdź do trumny. Skończyłaś pół wieku? No to wiedz, iż teraz nie możesz spodziewać się niczego dobrego, jedynie powolnego zmierzania w jednym kierunku. Wmawiano nam, iż najlepiej stanąć blisko miejsca ostatecznego spoczynku i czekać na to, co nieuchronne. Dzisiaj patrzymy na te opinie z niedowierzaniem! Wiemy bowiem, iż bycie kobietą jest jak podróż. To, iż wiele się zmienia, nie oznacza, iż wszystko się kończy!

Bycie kobietą to podróż. Po 50 w końcu wiesz, dokąd zmierzasz

Akceptacja zmian

Wiele kobiet buntuje się przeciwko zmianom. Niekiedy już w okresie dojrzewania, gdy koleżanki z ekscytacją przyjmują aktualizacje następujące w ich ciele, zauważają, iż ich sylwetka przechodzi rewolucję, wkracza z etapu dziecięcego do młodzieńczego, one nie oczekują z niecierpliwością tych objawów, wprost przeciwnie, zanoszą się płaczem. Widzą, iż rosną, ich sylwetka zaokrągla się, pojawia się wcięcie w talii, ale wbrew wszystkiemu chciałyby te zmiany zatrzymać i tak naprawdę cofnąć. Pragną na dłużej pozostać w świecie dziecka. Takie kobiety można by porównać do żeńskiego odpowiednika Piotrusia Pana. One nigdy nie są gotowe na przyszłość.

W trakcie całego swojego życia najczęściej wcale nie zmieniają swojego podejścia – denerwują się, gdy tyją, gdy rodzą dzieci, a te zbyt gwałtownie rosną. Gdy ich córki i synowie dorastają, z wielką nostalgią oraz rozczulającym rozrzewnieniem wspominają czasy, kiedy dzieci były malutkie. Gdy same się starzeją, zauważają u siebie pierwszy siwy włos, załamują ręce. Narzekają na zmarszczki, na wolniejszy metabolizm. Kolejne zmiany kilka je uczą. Wprost przeciwnie. Utwierdzają w przerażającym przekonaniu, iż życie zbyt gwałtownie mija. Paradoks tej sytuacji polega na tym, iż takie podejście do przemijania sprawia, iż codzienność staje się jeszcze trudniejsza do zaakceptowania, a zmiany następują w jeszcze bardziej błyskawicznym tempie. Kobiety ciągle zwrócone ku przeszłości nie potrafią cieszyć się teraźniejszością.

Na szczęście większość z nas dojrzewa i z czasem umie odbierać zmiany, które są nieuniknione. Zamiast z nimi walczyć akceptujemy je. Godzimy się z nimi. Rozumiemy, iż wszystko płynie, jak w tym filozoficznym powiedzeniu, czy, iż nie ma dwóch tych samych chwil, jak pisała poetka. Ta świadomość jest naszą siłą, a nie problemem.

Być sobą

Za akceptacją idzie zwykle również gotowość do bycia sobą. Mając na koncie sporo doświadczeń, w końcu przestajemy się bać żyć po swojemu. Jesteśmy takie, jakie zawsze chciałyśmy być, bez ściemy i bez kompromisu, dokładnie tak, jak czujemy i w taki sposób, w jaki jest dla nas to dobre. Już nie przejmujemy się tym, co wypada, czy co wolno. Same jesteśmy strażniczkami swojego życia, nie pozwalamy, żeby ktoś inny decydował.

Po 50 to nasz czas. Moment, żeby błyszczeć. Wchodzić do pokoju i rozglądać się. Gdy znajdujemy się w miejscu, w którym nie chcemy być, to odwracać się i wychodzić. Tak po prostu. Bez poczucia winy. Z miłości do siebie.

Wszystko jest w moim zasięgu

Życie to podróż, by poznać siebie, swoje dobre cechy, ograniczenia i wątpliwości, żeby złapać cel, obejrzeć go i zdecydować, czy jest on dla nas. Podróż, aby poznać innych, bliskich i dalszych ludzi, czasami się śmiać, ale i też płakać. To czas na zmierzenie się z trudnymi relacjami, które wbrew pozorom, są po coś. Zawsze coś dają. Otwarcie się na to, aby po zamknięciu pewnego etapu nie popadać w beznadzieję, tylko ufać, wierzyć, iż po tym, jak się wszystko zawaliło, znajdziemy siłę, żeby odbudować swoje życie.

Kobieta, która wie, iż wszystko się zmienia, ma naturalną gotowość, żeby działać. Wie już, iż nigdy nie jest za późno, a pewne rzeczy nie są poza zasięgiem. Na pewno nie wiek na to wskazuje, ale nasze postrzeganie rzeczywistości. Jesteśmy stracone, gdy uwierzymy, iż się nie da, iż za późno. Stajemy się bowiem tym, w co wierzymy. Dostajemy to, o czym nie boimy się zamarzyć.