Już tydzień nasz dom przypomina pole bitwy. Z Antonim nie rozmawiamy, nie patrzymy na siebie i poruszamy tylko temat opieki nad dzieckiem, ograniczając się do kilku suchych zdań. A wszystko zaczęło się od pozornie błahego zdarzenia.
Tego dnia Antoni, jak zwykle, wyszedł do pracy. Ja zajmowałam się domem, a nasz synek drzemał w swoim łóżeczku. Około dziesiątej rano telefon męża, pozostawiony na nocnym stoliku, zaczął wibrować. Raz, drugi, trzeci – podeszłam, by wyciszyć dźwięk, by nie obudzić dziecka. ale mimowolnie wzrok padł na nazwę czatu, na który przyszła wiadomość: „Moja Rodzina”.
Poczułam, jakby uderzył mnie piorun. „Moja Rodzina” – dlaczego więc nigdy wcześniej nie słyszałam o tej grupie? Ja, jego żona, matka jego dziecka, nie jestem częścią „rodziny”? Serce ścisnęło się boleśnie. Przyznaję, uległam ciekawości. Otworzyłam wiadomości. I żałowałam. Ale było już za późno.
W rozmowie uczestniczyli Antoni, jego matka, ojciec i siostra. Mnie tam nie było. Ale mówiono o mnie – i to w sposób, który zrani. Okazało się, iż jestem złą gospodynią, niezdarną matką i w ogóle nie pasuję do ich syna i brata. Teściowa pisała, iż karmię dziecko niewłaściwie, w złych godzinach, iż w domu panuje „syf” i iż wyglądam, jakbym „ciągle wracała z kopalni”. Siostra męża przytakiwała, dodając własne komentarze, choć sama nigdy nie trzymała dziecka na rękach.
Najboleśniejsze jednak było milczenie Antoniego. Ani jednego słowa w moją obronę. Stawiał uśmiechnięte buźki pod złośliwymi uwagami matki, lajkował słowa siostry. On – mężczyzna, którego kocham, ojciec naszego dziecka – pozwalał, by jego rodzina mnie poniżała. A ja przecież starałam się. Cierpliwie znosiłam, uśmiechałam się, zgadzałam z jego matką, by nie psuć atmosfery, a potem cicho robiłam po swojemu. Nie chciałam konfliktów, naprawdę próbowałam stać się częścią ich rodziny.
Gdy Antoni wrócił wieczorem, nie wytrzymałam.
— Czytałam waszą grupę — powiedziałam, patrząc mu prosto w oczy.
Zbladł, ale zamiast przeprosin, wybuchnął:
— Co, przeszukiwałaś mój telefon? To moja prywatność! Jak mogłaś?!
Krzyczał, oskarżał, był wściekły. Ani słowa o moich uczuciach. Żadnej skruchy. Zero zrozumienia.
Stałam przed nim i nie wierzyłam, iż to ten sam człowiek, z którym chciałam spędzić życie. Dla którego urodziłam syna. Któremu wybaczałem nocne zmiany, zmęczenie, złość. Przecież nigdy nie zabraniałam mu brać mojego telefonu – ja nie mam nic do ukrycia. A on – jak widać – miał.
Od tamtego dnia prawie nie rozmawiamy. Śpi na kanapie. Twierdzi, iż zburzyłam zaufanie. A ja się zastanawiam – czyje? Jego czy moje? Bo czuję, iż to mnie zdradzono. Oceniono, potępiono i… milczano. Jakbym nie była żoną, nie należała do rodziny, ale tylko tymczasową lokatorką w cudzym domu.
Nie wiem, co będzie dalej. Mówiliśmy już o rozwodzie. Może w gniewie. A może na poważnie.
Ale jedno wiem na pewno: zdrada to nie zawsze romans. Czasem to milczenie, gdy powinno się stanąć w obronie. Czasem to lajk pod słowami, które ściskają komuś serce.
Teraz tylko chcę zrozumieć – czy jeszcze mogę ufać temu człowiekowi? Czy już za późno?…
