– Nie zamierzam być opiekunką dla twojej córki! – krzyknęła wtedy Kinga, a te słowa wbiły się w serce Ewy jak nóż. Odbijały się echem nie tylko w jej duszy, ale też w oczach ośmioletniej Zosi, która stała w drzwiach i słyszała wszystko.
Po śmierci męża Ewa została sama z dwiema córkami. Starsza Kinga miała czternaście lat, młodsza Zosia – zaledwie osiem. Pomoc od rodziny była niewielka: babcia ze strony ojca wolała się nie mieszać, a mama Ewy mieszkała tysiąc kilometrów dalej i rzadko przyjeżdżała. Cały ciężar spadł na zmęczoną żałobą kobietę. Pieniędzy ledwo starczało, a sił psychicznym było jeszcze mniej.
Młodsza córka, Zosia, od najmłodszych lat wykazywała talent do rysowania. Zwycięstwo w miejskim konkursie dało jej szansę na darmową naukę w prestiżowej szkole artystycznej. Ale zajęcia wymagały regularnych dojazdów – cztery razy w tygodniu. Dwa dni Ewa jakoś sobie radziła, ale na pozostałe – nie miała już jak. W pracy zaczęło być trudno, szef patrzył krzywo. Wtedy postanowiła poprosić o pomoc Kingę.
– Przecież po szkole masz wolne. Możesz odprowadzić Zosię i poczekać na nią te dwie godziny – poprosiła Ewa, patrząc córce w oczy.
Ale usłyszała lodowatą odpowiedź: – To niby ja mam być niańką? Też jestem dzieckiem! Po szkole chcę odpocząć, a nie włóczyć się z Zosią po mieście!
A potem, jak cios w serce: – Nie trzeba było rodzić dwójki – wtedy miałabyś tylko jedną!
Po tych słowach Ewa nie wytrzymała. Łzy spływały jej po policzkach, odwróciła się, by wyjść do swojego pokoju, ale w drzwiach stała już Zosia. Wszystko słyszała. Płakała. Bez słów podeszła do matki i przytuliła ją.
Pomoc niespodziewanie zaoferowała babcia innej dziewczynki z artystycznej szkoły. Okazało się, iż mieszka w sąsiedztwie i bez problemu może zabierać Zosię na zajęcia. Tak, krok po kroku, życie wróciło do normy. Po roku Zosia już sama pewnie docierała do szkoły, a ból po siostrzanej zdradzie po prostu ukrył się głęboko w środku.
Minęły lata. Zosia dostała się na studia, zaczęła dorabiać, wynajęła mieszkanie. Ewa przeprowadziła się do swojej matki. Kinga wyszła za mąż i wyjechała do innego miasta. Urodziła syna. Wydawało się, iż wszystko u niej dobrze – do dnia, kiedy Zosia odebrała telefon od siostry.
Kinga płakała do słuchawki: – Wyrzucił nas! Powiedział, iż nie zniesie już moich wybuchów i kazał nam się wynosić! Alimentów płacić nie zamierza! Nie mamy gdzie iść…
Zosia nie wahała się – zaprosiła siostrę z synem do siebie. Ale gdy Kinga poprosiła, by posiedziała z dzieckiem, żeby mogła wrócić do pracy, usłyszała chłodną odpowiedź: – Przepraszam, Kinga, ale nie zamierzam być niańką twojemu dziecku. To twoje – nie moje. I nic ci nie jestem winna.
Kinga wybuchła: – Ale ja jestem twoją siostrą!
– A ty pamiętasz, co mówiłaś mamie, gdy miałaś czternaście lat? Pamiętasz, jak krzyczałaś, iż nie będziesz mnie wozić do artystycznej szkoły? A mama wtedy płakała jak dziecko, a ja stałam w drzwiach i wszystko słyszałam. I wiesz co? Nigdy więcej nie czułam, iż jesteś moją starszą siostrą. Wybrałaś siebie. Teraz ja też wybieram siebie.
Kinga nic więcej nie powiedziała. Po prostu się rozłączyła.
Teraz Zosia dalej pracuje i studiuje. Siostra mieszka u niej, ale z każdym dniem widać wyraźniej, iż ta rana z przeszłości nigdy się nie zagoiła. Zosia pomaga, ale bez czułości. Bez ciepła. Tylko dlatego, iż tak wypada. Bo inaczej – nie mogłaby sobie wybaczyć.
Ale ta Zosia, która kiedyś patrzyła, jak starsza siostra odmawia bycia przy niej – nie jest już dzieckiem. To dorosła kobieta. I zna wartość słów.
A ty jak myślisz – czy Zosia powinna wybaczyć i pomóc z opieką? Czy czasem, by nie złamać się jeszcze raz, trzeba zostawić w przeszłości tych, którzy kiedyś nie podali ręki?
